Απόγευμα Παρασκευής στη Σαλονικη. Οι ουρανοί σκοτείνιασαν, η θάλασσα γέμισε άσπρα κύματα, πράσινα φύκια ανάκατα με σκουπίδια πηγαινοέρχονται στ'αφρισμενα νερά. Στον ορίζοντα αστραπές. Τα πάντα τυλιγμένα σε μιαν ηλεκτρισμένη, ανησυχητική μουντάδα.
Καλοκαιρινό μπουρίνι στον Θερμαΐκό τώρα όπως και χρόνια πριν, το '61 νομίζω. Γυρίζαμε με το καραβάκι της γραμμής από τα μπανια απέναντι, με τον μπαμπά μου, όταν μας έπιασε ξαφνικό μπουρίνι. Το καραβάκι κλυδωνιζόταν στα κύματα, έμπαιναν νερά από την κουπαστή, ο μπαμπάς μου τότε μου ζήτησε το σωσίβιο μου. Το παιδικό μου το μυαλό δεν σκέφτηκε πως αυτό ακριβώς ήταν το σωστό, ο ενήλικας να φοράει το σωσίβιο και να κρατάει το παιδί. Εγώ είχα νομίσει πως ήθελε να σωθεί αυτός μόνο και γω θα χανόμουνα παρασυρμένη από το κύμα. Για καλή μας τύχη ήρθε μια μαούνα και μας τράβηξε στο λιμάνι, βγήκαμε σε μιαν αποβάθρα μακρινή, όλοι βρεγμενοι, τρομαγμένοι και τυλιγμένοι με τις πετσέτες του μπάνιου. Μας ανέβασαν σε βαγόνια ξύλινα απ'αυτα που παλιά είχαν μεταφέρει τους Εβραίους στα στρατόπεδα, και μας πήγαν μέχρι την έξοδο του λιμανιού.. Μεχρι να φτασουμε ειχε στο μεταξύ αλλάξει κι ο καιρός.
Τώρα έλαμπαν οι λακκούβες κι οι πέτρες από το καλντερίμι σ'ενα κιτρινο φως απο κεινο το μαγικο σαν βγαινει ο ηλιος μετα απο νεροποντη.
Τώρα έλαμπαν οι λακκούβες κι οι πέτρες από το καλντερίμι σ'ενα κιτρινο φως απο κεινο το μαγικο σαν βγαινει ο ηλιος μετα απο νεροποντη.
