Νήμα

Τα ποιήματα 

ειναι σαν το κέντημα, 

τα διηγήματα 

σαν το πλέξιμο 

και τα μυθιστορήματα 

σαν το ράψιμο. 

Απο 

μιά 

κλωστή 

κρέμεται 

η 

ζωή 

μας. 

Στήλη άλατος

Η γυναίκα του Λωτ

Που σ´αγαπάει

A lot 

Έγινε στήλη άλατος

Τον πάγο για να λιώσει.

Αλάτια της εχάριζες 

Όταν την αγαπούσες.

Αλάτια απ´τα Ιμαλάια

Απ´ την κορφή του κόσμου.

Κι αυτή μέσα στην λύπη της 

Που είσαι μακρυά της,

Που πάγος κρυώνει την καρδιά 

Και δένει την μιλιά σου,

Αλάτι όλη γίνεται

Για να αλλάξει η μοίρα,

Ο πάγος λιώμα να γενεί

Και οι καρδιές σας ένα.

´Οναρ

Θα έρθω την νύχτα 

Εκεί που κοιμάσαι 

Να γίνω για λίγο 

Η γυναίκα των ονείρων σου. 

Θα έρθω την νύχτα 

Εκεί που κοιμάσαι 

Να σου τραβήξω το σκέπασμα

Να σε γεμίσω με φιλιά. 

Θα έρθω την νύχτα

Εκεί που κοιμάσαι, 

Να διώξω αυτήν

Που σε πήρε απ´ το πλάι μου. 

Λύπη- λίπος- λείπεις

Τις νύχτες 

ακούω μέσα 

στο σκοτάδι 

το δέρμα μου 

που τρίζει. 

Φουσκώνει 

η λύπη μεσα μου, 

καθως γεμίζει 

το κενό 

που ´χεις  αφήσει  

πίσω σου. 

Το λίπος με τυλίγει, 

σάβανο προστατευτικό. 

Ο εραστής του ηφαιστείου

Ο Αινείας, η Αίτνα, η Εννα, 

ο ένας και μοναδικός 

που κάνει θόρυβο 

παντού γύρω μου 

με την σιωπή του. 

Αινείας εγω και Αίτνα, 

κρατάω την οικογένεια 

κατάσαρκα, 

ενώ μέσα μου βράζει 

το ηφαίστειο 

έτοιμο να εκραγεί. 

Κι ο άλλος, 

ο ένας και μοναδικός, 

ο εραστής του ηφαιστείου, 

ένοιωσε την αντάρα 

και κιότεψε, 

έφυγε 

για να με κλείσει 

απ´εξω απο την ζωή 

και την πόρτα του. 

Την πόρτα αυτή 

που εχω τα κλειδιά της 

στην κατοχή μου. 

Οδύνες

Τα χέρια μου πονούν 

γιατί δεν σ´αγκαλιαζουν. 

Τα πόδια μου πονούν 

γιατί δεν ανεβαίνουνε 

τις σκάλες του σπιτιού σου.

Το βλέμμα μου θολό 

γιατί τι να το κάνω 

που δεν μπορεί να σταθεί 

πάνω στο πρόσωπο σου,

Η φωνή μου αδύνατη 

γιατί δεν την ακούν τ´αυτια σου. 

Η γλώσσα μου ξερή 

χωρίς το σάλιο 

του φιλιού σου. 

Ξυπνάω και κοιμάμαι 

μέσα σε έναν θάνατο. 

Ρούχα

Τακτοποιώ 

τα καλοκαιρινά μου ρούχα 

στην ντουλάπα. 

Ρούχα που με έντυσαν 

για να περπατώ 

στο πλάϊ σου, 

ρούχα που τα δάχτυλα σου 

έβγαλαν απο πάνω μου 

για να με χαρείς 

και άλλα που τα πήρα 

να τα φορέσω 

και να περπατάμε μαζί, 

αλλα δεν προλαβα. 

Δεν ήξερα 

πως και τα ρούχα 

πληγώνουν!

Κρόνος

Καταναλώνω 

σε μικρές 

ποσότητες 

τα τρόφιμα  

που είχα πάρει  

για σένα, 

καταπίνοντας 

σιγά σιγά 

ανυπόστατο χρόνο. 

Βάρκα

Οι μέρες 

Έρχονται 

Καταπάνω μας 

Με βία ακατονόμαστη.

Ο χρόνος 

Ειναι μια 

Συντεταγμένη

Που τέμνει 

Την ευθεία 

Του χώρου μας.

Η μνήμη 

Ειναι μιά

Βάρκα

Που μέσα της

Κάνουμε ταξίδια

Στην απεραντοσύνη

Του χρόνου. 

Αν θες

Αν θές να μου μιλήσεις, 

αλλά δεν ξέρεις πώς 

να κάνεις το πρώτο βήμα, 

άσε με να σου δείξω εγώ. 

Στείλε πρώτα μιά λέξη μόνο, 

μιά λέξη όπως: 

Καλημέρα. 

Γειά. 

Χαίρε. 

Ρίξε την λέξη σαν να την ρίχνεις 

σκαλωμένη 

στην 

άκρη 

απο 

πετονιά. 

Και γω θα την πάρω, 

θα την διαβάσω, 

θα σκάσω ενα χαμόγελο 

και θα κάνω μεγάλη προσπάθεια 

να μην σου απαντήσω 

αμέσως, 

όπως θα ήθελα. 

Θα σε αφήσω λίγο να περιμένεις, 

κι όταν θεωρήσω 

πως περίμενες αρκετά, 

θα απαντήσω σε μια γλώσσα 

ξένη, 

χαιρετώντας  

μ' ενα απαλό,

ανατολίτικο φιλί 

το πρώτο σου 

βήμα 

προσέγγισης. 

Για το μετά δεν ξέρω. 

Καραμέλα

Μικρός κόκκος 

Ζάχαρης 

Που λιώνει 

στην γλώσσα

Παίζοντας 

Πάνω στις γυαλιστερές

Επιφάνειες 

Των δοντιών.

Γίνομαι 

Καραμέλα

Και λιώνω 

Στο στόμα σου,

Θέλω τα δόντια σου 

Να σημαδέψουν 

τους ώμους μου,

Τα μαλλιά σου,

Τα σκληρά σου μαλλιά,

Να τρυπήσουν 

Το πρόσωπό μου.

Είμαι διάτρητη 

Επιφάνεια

Που περιμένει να δεχτεί 

τον καταιγισμό 

Των υδάτων σου.

Moebius (s)trip

Οδηγώ σε ξένη γη

Σε δρόμο πού με βγάζει 

μακριά, πολύ μακριά  σου.

Ο νούς μου πετάει 

στην άλλη μεριά 

Πέρα απο τα βουνά

Πέρα απο τον ωκεανό

Πέρα απο την θάλασσα 

Και έρχεται  κοντά σου.

Στα δεξιά μου 

Μια μετώπη  

Με το σήμα του 

Απείρου πάνω της.

´Απειρο, άπειρο

Moebius strip.

Το σχήμα 

χωρίς αρχή

και τέλος.

Ατελείωτο 

´Οπως η αγάπη μας

Λωτός

Σε σκέφτομαι

Σαν ώριμο 

Λωτό

Με τα δόντια μου

Να βυθίζονται 

Στις μεταξωτές σου

Σάρκες.

Η ψυχή μου

Βουρκώνει

Στην θύμηση  

Του αγγίγματος σου. 

Πεθυμώ τα σκληρά σου 

Χέρια 

Να τρέξουν 

Πάνω κάτω 

Στο γυμνό μου

Δέρμα

Να προκαλέσουν 

Και πάλι 

Σπασμούς 

Ηδονής και 

Έκσταση.

Περιμένω 

Την στιγμή 

Που θα αγκαλιαστούμε

Σαν Ανάσταση και

Πάσχα. 

Χρόνος

Το εδώ και τώρα, 

ο σκληρός ήχος 

μιας μηχανής 

που κόβει ξύλα.

Το αλλού και πρίν, 

το λείο δέρμα του 

κάτω απο 

την παλάμη μου. 

Και το μετά;

Ηδονές

Στην αγκαλιά του εραστή,

Στα έγκατα της πόλης,

Κρυμμένοι 

Αναζητούμε 

Απαγορευμένες 

Ηδονές 
Παλιμψηστες.

Σπασμοί ηδονής 
Ευφραίνουν

Τα κορμιά μας

Τα βασανισμένα 

Απο την 

Καθημερινότητα

Ερωτικό

Μικρές ποσότητες σπερματος

Σπαρμένο στο πάτωμα

Ανάμεσα σε αναμμένα 

Σπαρματσέτα.

Γαλάζια πουλιά πετούν

Στο δωμάτιο που 

Στις γωνιές του 

Φυτρώνει μέντα.

Βελούδινα σκοτάδια

Μας σκεπάζουν,

Το πρόσωπο σου 

Λάμπει κάτασπρο 

Μέσα στη νύχτα.

Την νύχτα που ειναι

Ζεστή και ιδρωμένη,

Γεμάτη ανατριχιλες

Στο άγγιγμα σου.

Ξανά και ξανά,

Επαναλαμβανόμενες 

Ερωτικές πράξεις,

Αλλεπάλληλες.