Κατοικώντας την αναμονή.

Μετά από τόσες εκατοντάδες μέρες

που τον περιμένω, 

η αναμονή έγινε σπίτι μου. 

Ο χρόνος μια μεταξωτή κλωστή,

κουκούλι που τυλίγμενη μέσα του, 

μετράω την απόσταση που μας χωρίζει.

Έμαθα να κατοικώ την αναμονή 

και να αλλάζω. 

Φυτρώνουν τα φτερά μου, 

μεγάλα και χρωματιστά 

και από ταπεινό σκουλίκι 

μεταμορφώνομαι σε  πεταλούδα. 

Μια πεταλούδα όμορφη και λαμπερή,  

να τον ξαφνιάσει η αλλαγή 

όταν συναντηθούμε. 

Χαλκομανια

Κάτω από την άσπρη μου μπλούζα,
Κουβαλώ την μυρωδιά σου

Κολλημένη στο στήθος μου.

Το πρόσωπο σου,
Τόσο κοντά στο δικό μου,

Μου είναι άγνωστο.

Το βλέμμα μου,

Λεπιδα ανατόμου.

Ανταλλάξαμε 

Δαγκωνιές

Αντί για φιλιά.

Αγγίγματα 

Χωρίς συναίσθημα. 
Κρύα χέρια που

Ξεφλουδίζουν
Τα φανελενια υφάσματα
Ν´ αγγίξουνε 
Μέρη  απόκρυφα.

Δεν φωράω

Κυλόττα,

Δεν σε αγαπώ.

Βυθίζεις το πρόσωπο σου 

Στα βυζια μου.

Βαριέμαι.

Όλα γίνονται 

Με Μπρεχτικη

Αποστασιοποίηση. 

Σαν έρωτας με 

Σηκωμένο 

Το φρυδάκι, 

Ειρωνικά. 

Ερωτες μισοί 

Που τελειώνουν

Προτού καλά καλά

Ν´ αρχίσουν. 

Λες: -Τώρα θα σταματήσω.

Λέω: -Σε ξεκολλάω απ´

Το μυαλό μου σαν 
Μια παλιά 

Χαλκομανία. 

Γλυκιε μου Ανατολιτη

Πράσινο σαν φασκόμηλο
Το χρώμα σου,
Η μυρωδιά σου βετυβερ.
Το δέρμα σου υδράργυρος
και απαλό μετάξι.
Τα χέρια σου όλο δύναμη
Σαν σφίγγουν τα δικά μου.
Οταν μιλάς βία σκληρή
Βγαίνει απ´το στόμα σου,
Βία που καθηλώνει.

Γλυκιε μου Ανατολίτη
Κρυμμένε στα πέπλα
Της ομιχλης,
Όταν σε πιάσουν τα χεράκια μου,
Θα σε μαδίσουν.

Τα νύχια μου
Με τρυφερή αθωότητα
Θα βυθιστούν
Στην μεταξένια σάρκα.
Στα δυό να την ανοίξουνε,
Το αίμα σου να στάξει
Λαμπερό
Μέσα  απ´την θαμπή  σου
Σάρκα .

Το βυσσινί σου στόμα
Τα αδηφάγα χείλη μου
Θα το ρουφηξουν
Με δύναμη να πιω
Την αναπνοή σου.
Στην αγκαλιά μου
Με πάθος θα σε σφίξω
Μέχρι να ακουστούν
Τα κόκκαλα σου
Να ραγίζουν.

Γλυκιέ μου Ανατολίτη
Θέλω να σε διαλύσω.

Όρια

Όρια.

Μία και μόνη λέξη

Σύνορο που υψώθηκε
Και μπήκε ανάμεσα μας.

Μετά ήρθε αέρας και βροχή,
λάσπωσε η ψυχή μου.

Στον αχαλίνωτο έρωτα
Όρια ζητάς να βάλω 

Λες και ο έρωτας μπορεί 

Τα όρια ν´ αντέξει.

Δεν θελεις πιά να μ’ αγαπάς.

Γκρεμησες στέγη και πάτωμα

Στο σπίτι του έρωτα μας.

Ντουβάρια μείναν έρημα 

Να χάσκουν κάτω απ´ την βροχή.

Βροχή τα δάκρυα μου.

Περνώ τ´ άβατα σύνορα

Βγαίνω στην εξορία.

Έξω από την πατρίδα μου

Αστεγη μακριά σου

Εξω από την αγκάλη σου.

Ξένη, ξεσπιτωμένη.

Τα σύνορα που έβαλες 

Δεν έχουνε φυλάκια, 

Δεν έχουνε φαντάρους

Μήτε και τελωνεία.

Σύνορα είναι του μυαλού, 

Αδιάβατα, αέρινα 

σύνορα  φαντασίας.

Βιβλιοθηκονομία

Τα λεπτά του δάχτυλα 

αγγίζουν το πίσω μέρος 

του λαιμού μου. 

Η ζεστασιά της ανάσας του 

γαργαλάει το

αυτί μου που κουφαίνεται

αλλά ακούει την αίσθηση

της αφής. 

Το σώμα του 

μπαίνει στο δικό μου 

γλυστρώντας απαλά. 

Οι κραυγές του 

ξεσκίζουν το σκοτάδι 

καθώς τα νύχια μου 

μπήγονται στον μηρό του. 

«Στην Ελλάδα φιλάμε τα βιβλία, 

αλλα εγω προτιμώ να φιλάω 

τους βιβλιοθηκαριους» του λέω, 

κι αυτός με διαβάζει 

σαν ανοιχτό βιβλίο.

Eπανάληψη.

Κάθε μέρα οι ίδιες κινήσεις, 

να τρυπησω το δάχτυλο μου για να μετρήσω το ζάχαρο, 

να κάνω καφέ, 

να βάλω τα καθαρά πιάτα και ποτήρια στη θέση τους, 

να γεμίσω το πλυντήριο με τα βρώμικα. 

Να ανοίξω την βρύση να βρεξω το σφουγγάρι 

για να καθαρίσω τον πάγκο της κουζίνας 

καθώς ο νους μου γλιστράει μαζί με το νερό, 

γίνεται ενα με το μεγάλο ποτάμι 

που χύνεται στον κόλπο του Μεξικού, 

βγαίνει απο εκει στον Ατλαντικο 

για να περάσει απέναντι στην Αφρική, 

να τον παρασύρει το γκολφ στριμ 

μέχρι την Ευρώπη. 

Καβάλα στο σύννεφο θα γίνει σταγόνες της βροχής 

ν‘ αγγίξουν το μεταξωτό του δέρμα, 

φιλί υδάτινο.