Στο βαθος κηπος

Σα να μην μου εφταναν τα αλλα δυο blogs το "elzevir" και το "charbonnel", σημερα ενοιωσα την αναγκη ν'αρχησω να γραφω για φυτα, κηπους, γλαστρες, βοτανα και φυσικα που και που και απο καμια συνταγη.

Ανοιξη στο Σαιντ Λουις σημαινει καιρος να παιξουμε με τα χωματα. Ετσι ξεκινα ενα συνεχες πηγαινελα στα φυτωρια, σκεψεις και συσκεψεις σχετικα με το τι θα φυτεψουμε φετος: κατι να θυμιζει την Μεσογειο η μηπως φυτα ιθαγενη του Μιζουριου να θυμιζουν τους ηρωες του Μαρκ Τουειν;

Ο κηπος ειναι ο τοπος που φυτρωνει τ'ονειρο, εκει που ευδοκιμει η νοσταλγια: να βαλουμε μιαν αραβικη ακακια σαν αυτες που ειχε στην Καρολου Ντηλ και μοσχοβολουσαν τα βραδια του καλοκαιριου. Και μια φλαμουριά, οχι γιατι μου θυμιζει την unter der linden του Βερολινου, αλλα γιατι μυριζει γλυκα οταν πεφτει καλοκαιρινη βροχη στα λουλουδακια της, ασε που αμα τα μαζεψεις φτιαχνεις το πιο γλυκο, μυρωδατο και ομορφο σε χρωμα τσαι, το τηλιο.

Σημερα πηγα και φυτεψα τσαχπινικα γαριφαλακια να μου θυμιζουν την Πολη που ημουν εκει πριν εναν μηνα. Και φυσικα εβαλα λεβαντες, φασκομηλα και δυο δεντρολιβανα να τα μυριζω και να χαιρομαι που μου φερνουν στο νου την Φλωρεντια. Καπου εκαι κοντα τους φυτρωνουν κι οι μαντζουρανες (μανα μου μαντζουρανα μου) διπλα στα θυμαρακια προς τιμην της Χαλκιδικης και των αμετρητων καλοκαιριων που περασα και θα περασω εκει.

Ο πλατυφυλλος βασιλικος φυτευτηκε για να τον τρωμε με ντοματα-μοτσαρελλα να θυμομαστε τα φοιτητικα χρονια στην Ιταλια και επισης για να βαζω δυο τρια φυλλα σε μια κανατα νερο να το πινω αρωματισμενο, οπως μου το κερασε η φιλη μου η Ελσα Εξαρχου περσυ το καλοκαιρι στο Βουκουρεστι, στον κηπο κατω απο τη γλυσινα. Φυσικα φυτεψα και μια γλυσινα που μου φαιρνει στο νου τον αυλογυρο της Φιλισοφικης σχολης στη Θεσσαλονικη.

Ξεκινησα και σπορια απο μια Ντατουρα που μου χαρησε η Ελισαβετ περσι στον Μακρυγιαλο, ελπιζω να φυτρωσουν. Εγω δεν ηξερα τι φυτο ηταν, μ'αρεσε πολυ το αγκαθωτο θυλακιο που εκρυβε τους σπορους και το δεχτικα με ενθουσιασμο. Επισης ενθουσιαστικα οταν διαβασα πως η Ντατουρα ειναι φυτο τοξικο και επικινδυνο. Μ'αρεσει η ιδεα ενος φαρμακερου φυτου διπλα στα μυριστικα, τις τρανταφυλλιες, τις μαργαριτες. Ειναι σαν την ιδεα του θανατου που μας κανει να ζουμε τη ζωη μας με περισσοτερο κεφι γιατι ξερουμε πως δεν κραταει αιωνια. Οπως λεει κι ο Εμπειρικος "...εκαμαν οιστρο της ζωης τον φοβον του θανατου".