Χαρταετός

Φυσάει  αέρας  στροβιλίζοντας 

τα ξεραμένα φύλλα. 

Φύλλα ξερά σαν το χαρτί 

που πάνω του 

ξαπλώνουν σκέψεις.

Φυσάει αέρας μέσα  μου,  

Η σκέψη μου  χαρταετός,  

να φτάσει στην καρδιά σου. 

Σε ψάχνω

Σε ψάχνω στις 
Φωτογραφίες

Μέσα στα πλήθη,

Στις πορείες,

Στα συλλαλητήρια,

Στην λαοθάλασσα.

Ψάχνει

Το βλέμμα μου 

Ενα ασπρομάλλικο 

Κεφάλι

Μέσα 

Στον κόσμο

Των ειδήσεων.

Ψάχνω 
Εσένα τον εχέμυθο,

Τον κρυψίνουν,

Τον σκοτεινό.

Καμμιά φορά

Σε βρίσκω

Κάτω δεξιά σε 

Μια γωνία

Καθισμένο θεατή.

Παρατηρώ  

Του σώματος 

Την γλώσσα,

Διαβάζω 

Τον κώδικα

Τον σιωπηλό.

Ειμαι κατάσκοπος

Στην πόλη

Του Έρωτα.

Σε αγαπώ

Σε αγαπώ 

σε όλους 

τους χρόνους 

της γραμματικής.

Φαρμάκια

Φάρμακα και φαρμάκια, 

στηρίζουν τη ζωή μας 

καθαρίζουν το αίμα, 

αλλάζουν την διάθεση μας. 

Το σώμα μία μηχανή 

που χρειάζεται συντήρηση  

εξαρτάται απο χημικές εξισώσεις.

Ουσίες συνθετικές 

με ονόματα συνθηματικά 

υπόσχονται σωματική 

και συναισθηματική 

αναγέννηση.

Τα φαρμακεία 

μετατρέπονται

 σε ναούς 

ελπίδας 

και 

πρώτης βοήθειας.  

Αλλού

Οι μέρες περνούν

Πνιγμένες στην βροχή.

Ζώ στον πάτο 

Μια θάλασσας 

Αναμνήσεων, 

Τρεφόμενη

Με απόηχους 

Απο κουβέντες,

Αναμνήσεις 

Φευγαλέων 

Αγγιγμάτων

Και αρωμάτων

Που με ταξιδεύουν 

Αλλού.

Αφρικανική γη

Απαλά και τρυφερά

Φτάνει η σκέψη μου

Στην άλλη ήπειρο,

Στην μεγάλη Αφρικανική γη.

Εκεί, στ’αριστερά,

Σε μια γωνιά

Σε ψάχνει, 

Νύχτα μ´ αστροφεγγιά,

Σε όχθη ποταμού.

Δεν ξέρω τον τόπο,

Ποτέ δεν τον είδα

Και πώς να τον φανταστώ;

Μας χωρίζουν 

Ο χώρος κι ο χρόνος.

Η δύναμη της σκέψης μου

Δεν φτάνει ως εκει,

Να κάνω βουτιά

Στα όνειρα σου.

Περάσανε τα χρονια

Ο καθένας μας 

Στην άλλη μεριά 

Του Ατλαντικού

Και συ έχεις γίνει πιά

Ήρωας παραμυθιού 

Κι όνομα δίχως σώμα.

Αυτό το σώμα ήθελα πάντα.

´Ομως έτσι που τα φερε 

Ο καιρός,

Ο,τι έχει απομείνει 

Ειναι τ´ όνομα σου και

Σκισμένες σελίδες

Απ´το παλιό βιβλίο της

Γεωγραφίας.

Η γεωγραφία

Μέτρο της απόστασης 

Που μας χωρίζει,

Πικρή διαπίστωση

Της μοναξιάς μου.

Στις ζωγραφιές μου

Έχεις μεταμορφωθεί

Σε μασουράκι

Με κλωστή

Σε δάχτυλο 

Δεμένη.

Μέσα μου μου είσαι

Πόθος και φόβος,

Μήπως και τύχει 

Κάποτε 

Να σ´ αποκτησω

Και ύστερα 

Δεν θ´ απομείνει

Τίποτα 

Να επιθυμώ 

Και πώς να 

Ζήσω μία ζωή

Γεμάτη 

Ευτυχία;

Το τραγούδι του αργαλιού.

Όταν με το καλό γυρίσεις,

Ακόμα κι αν έχεις αλλάξει τόσο

Που μόνο τα σημάδια 

Στο σώμα, τα σημάδια του έρωτα

Θα σε φανερώσουν,

Θα με βρεις να

Σε περιμένω. 

Θα σου ανοίξω και πάλι

Την πόρτα της  καρδιάς μου

Για να γίνει  το σπίτι σου.

Η αγάπη μου 

Θα σε στεγάσει,

Το σώμα μου

Θα ειναι το κρεβάτι σου,

Που μέσα του θα γαληνέψεις

Και θα ξαποστάσεις.

Όταν θα έρθεις και πάλι, 

Τα μάτια μου θα λάμψουν

Και θα φωτίσουν τον κόσμο ολόκληρο. 

Τα χέρια μου θα σ´αγκαλιασουν 

Σφιχτα 

Να νοιώσω το κορμι σου 

Επάνω μου, 

Αυτό το κορμι που 

Τόσον καιρό 

Στερήθηκα.

Όταν θα χτυπήσεις και πάλι 

Την πόρτα του σπιτιού μου,

Θα σου ανοίξω 

Να μπεις. 

Θ´ αφησω την πόρτα ανοιχτή

Κι ομως εσυ δεν θα 

Μου φύγεις πότε ξανά. 

Μόνο, αχ, μόνο μην αργείς.