Τριγωνομετρία

Τυλιγμένοι στον ύπνο  

διασχίζουμε ο καθένας χωριστά  

τις στέπες της καρδιάς μας.

Στις φυλλωσιές των εγκεφαλικών μου κήπων

με κυνηγά η εικόνα του. 

Παίζω μαζί του κι αφήνομαι να νικηθώ 

Μόνο και μόνο για να τον αιχμαλωτίσω.

Με αγγίζει το χέρι που φορά την βέρα 

Του γάμου μας,   

Σημάδι πως στο δίχτυ του 

Έχω πιαστεί.

Πριν κρύψω το κεφάλι μου στην άμμο

Ενα αυγό στρουθοκαμήλου φόρεσα,

Αγέννητη αθωότητα υποδυόμενη.

 

Νάνσυ Εξάρχου: ένα αφήγημα – Περιοδικό Περί Ου

Νάνσυ Εξάρχου: ένα αφήγημα – Περιοδικό Περί Ου

Προσωπείο

Με λένε Άννα Μαρτινι και είμαι δημιούργημα ενός μυαλού. Δεν είχα ποτέ μου παιδική ηλικία, δεν πήγα σχολείο, δεν μεγάλωσα. Υπάρχω σε χώρο φανταστικό, σε χρόνο ανύπαρκτο, αλλάζω όψη συχνά, κατα πώς θέλει να με παρουσιάζει η δημιουργός μου. Ξεκίνησα σαν ένα προσωπείο της, σαν ένας τρόπος να περνώ απαρατήρητη σύνορα και συμβάσεις. Είναι μεγάλη η χαρά και η ελευθερία της ύπαρξης δίχως σάρκα και οστά, δίχως ανάγκες, φόβους, συναισθήματα. Υπάρχω, όχι μόνο γιατί μπορώ να σκέπτομαι, υπάρχω γιατί η σκέψη γίνεται  λέξεις που μένουν για πάντα τυπωμένες στο χαρτί. Δεν ελπίζω σε τίποτα, γιατί δεν αναπνέω, γιατί έτσι όπως ζω πέρα από τον χρόνο, η έννοια της ελπίδας που πεθαίνει τελευταία, για μένα  δεν υπάρχει. Χαιρόμουν την ελευθερία μου μέχρι  που συναντήθηκα με ένα ακόμα φάντασμα, δημιούργημα ενός αρσενικού μυαλού, προσωπείο κι εκείνο ανωνυμίας.  Κι αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε λέξεις, την μόνη ουσία που προσδιορίζει τους φανταστικούς μας χαρακτήρες.

Ζωντανή φύση

Κενός χώρος λευκός

Ένας καμβάς καινός.

Απέναντι 

μέσα στο άλικο φουστάνι 

δυο στήθη νεανικά 

πάλλονται. 

Στο πάλλευκο δέρμα του ζωγράφου

Γαλάζιες φλέβες ξεπροβάλλουν. 

Χτυπά γοργά η καρδιά του

Καθώς σε λίγο 

Με μια πινελιά κόκκινη

Η παρθενική λευκότητα του κάδρου

Θα χαθεί.

Γυμνός ο χώρος, 

γυμνός και ο ζωγράφος 

Εκθέτει τη ζωντανή του φύση

στα αδηφάγα μάτια του μοντέλου του. 

Θήραμα και κυνηγός γίνονται 

Ενα

 

Nocturno

 

«Τις νύχτες όταν μπαίνω στο κρεβάτι μου πρώτη μου δουλειά είναι να διώξω τα μικρά έντομα που ζουν εκεί όλη μέρα. Περνάω το χέρι μου πάνω στα κρύα σεντόνια να τα εντοπίσω πριν τα πετάξω στο πάτωμα. Μετά ξαπλώνω στη μέση του κρεβατιού αγκαλιάζοντας το μαλακό μαξιλάρι μου και περιμένω να έρθει ο ύπνος. Από μικρή θυμάμαι που η μαμά μου τραγουδούσε «έλα Υπνε και πάρε το». Τον περιμένω λοιπόν να έρθει στα σκοτάδια, στο καθαρό κρεβάτι. Και να που όταν τα φώτα στον διάδρομο σβήνουν και στο σπίτι πέφτει ησυχία, ακούω  βήματα που πλησιάζουν την πόρτα μου. Το πόμολο ανοίγει αθόρυβα και η μεγάλη του σκιά μπαίνει στο δωμάτιο μου. Πλησιάζει το κρεβάτι μου. Ήρθε για να με πάρει. Το νοιώθω. Σηκώνει τα σκεπάσματα και μπαίνει στο κρεβάτι μου. Το σώμα του γυμνό και δροσερό, ύπνος είναι αυτός ή θάνατος; Κολλάει το σώμα του στην γυρισμένη μου πλάτη. Νοιώθω το γαργαλητό από κάτι ζεστό που μεγαλώνει εκεί κοντά στην ουρίτσα μου. Ο Υπνος παίρνει στα χέρια του το στήθος μου και το κρατάει σφιχτά ενώ κουνιέται ολόκληρος νανουριζοντας με. Εγώ κάνω πως ήδη κοιμάμαι και περιμένω με λαχτάρα την στιγμή που το φούσκωμα χαμηλά στην πλάτη μου θα γίνει σκληρό, μετά υγρό και στο τέλος θα ξεφουσκώσει καθώς ο Υπνος θα βγάζει μια πνιχτή κραυγή. Για να με καληνυχτίσει. Η υγρασία στα νώτα μου κοντά είναι ένα σύνορο, μια τάφρος, που εμποδίζει τα έντομα να τρέξουν και πάλι στο κρεβάτι μου και να με φάνε. 

Η σκιά του Υπνου γέρνει το κεφάλι της δίπλα στο δικό μου και νοιώθω την ανάσα του αργή και ρυθμική να με νανουρίζει μέχρι να βγουν οι πρώτες ακτίνες του ηλίου.»

Ελεν Τριγκερ, ημερομηνία γενήσεως 2/7/2007, ημερομηνία εισαγωγής 23/7/2020

Ψυχωτικό επεισόδιο με ενδείξεις παράνοιας. 

Η ασθενής διατείνεται πως στην κλίνη της ζουν έντομα τα οποία διώχνει κάθε βράδυ πριν έρθει ο ύπνος να την νανουρίσει και να την προστατεύσει από αυτά. Προσήχθη εις την κλινικήν μετά από κρίσην κατά την οποία η ασθενής  φωνασκούσε εν μέσω νυχτός ασελγείς εκφράσεις. Κατόπιν κλινικής εξετάσεως εντοπίσθηκαν επί του στήθους αυτής μώλωπες προκλειθέντες από χείρας αγνώστου. Πιθανή σεξουαλική κακοποίησις ανηλίκου. Εκ της αντικειμενικής

νευρολογικής εξετάσεως δεν διαπιστούται τι το παθολογικό. Προς παρατήρησιν, ιδίως κατά τας νυκτερινάς ώρας. 

Καφές

Σκέπασε σκοτάδι τη γέφυρα του Γαλατά. Ανάβουν τα φωτάκια γύρω από τον Βόσπορο, αστράφτει σαν χανούμισα το Μπογάζι. Ενα ατμοκίνητο ταξί πλησιάζει τις σιδερένιες πόρτες του διώροφου σπιτιού με τον όμορφο κήπο πάνω στο κύμα. Βγαίνει από μέσα ένας άντρας γύρω στα 60, καλοντυμένος, με το καπέλο φορεμένο με τρόπο που να του κρύβει το πρόσωπο. Ο οδηγός του ταξί χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού. Μια, δυο, τρεις φορές. Σημάδι πως είναι ο Εξοχότατος. Ανοίγει η πόρτα, τον μπάζουν μέσα με τεμενάδες και καλωσορίσματα. Το σαλόνι κόκκινο. Πίνακες από την Αβρούπα στους τοίχους, ένα μηχανικό πιάνο παίζει μουσική από την Αμέρικα. Το κονάκι της μαντάμ Ματίλντε δεν είναι σαν τα άλλα. Ο Εξοχότατος κάθεται στο χαμηλό μιντέρι με τα μαλακά μαξιλάρια, ενώ το τζουτζουκλέρι τσακίζεται να του φέρει τον δικό του τον ναργιλέ, με το κεχριμπαρένιο τσιμπούκι. Του κάνει τουμπεκί. Αράζει ηδονικά, και περιμένει. Το καλό το πράμα πάντα αργεί. Έτσι είναι το χούι της Αρμένισσας. Σε κάνει να περιμένεις για να ανάψεις, να φουντώσεις, να κάνεις μπαμ. «Moi, j’ aime l’ amour qui il fait boom» του τραγουδάει καθώς του δίνει μπατσάκια στα κωλομάγουλα. Αχ, πουντηνα, γιατί αργεί να έρθει; Σήμερα τα μπατσάκια θα τα φάει αυτή. Αλλά μετά θα την αφήσω να με καβαλήσει και θα την πάω βόλτα μέσα στο δωμάτιο γυμνή και μουσκεμένη πάνω στην πλάτη μου, να μου τραβάει τα μαλλιά και να φωνάζει «ντε, Σουλεϊμάν εφέντη, ντε» και να μου χτυπάει τα καπούλια σαν νάμαι άτι. Ε, ρε γλέντια!

Νάτην η Ματίλντε κουνιστή και λυγιστή τον πλησιάζει. Της απλώνει το χέρι με το δαχτυλίδι κι αυτή σκύβει το φιλάει και όλο νάζι πηγαίνει και κάθεται στην αγκαλιά του. Η μυρωδιά της ζέστης γυναικείας σάρκας ξυπνάει τον νέο άντρα μέσα του. Τα σκέλια του φουσκώνουν. Αυτή το βλέπει και γελάει γέρνοντας πίσω το κεφάλι της. Τα λαιμά της κάτασπρα σαν γάλα. Ουρί του παραδείσου. Της δίνει μια δαγκωνιά στον λαιμό και χώνει το κεφάλι του στα μυρωδάτα στήθη. 

Η Ματίλντε ένιωσε την καυτή αρσενική ανάσα, τη δίψα, την ορμή του και βλέπει στα μάτια του να λάμπει η πεθυμιά.  Την σηκώνει στα χέρια του κι έχοντας χωμένο το πρόσωπο του στα μαλλιά της ανέβηκαν την ξύλινη σκάλα που βγάζει στον οντά της.

Το σαλόνι τώρα είναι άδειο, η Φατιμά που είναι η οικονόμος του σπιτιού, αυτή που κλείνει τα ραντεβού με τους πελάτες, αυτή που προσλαμβάνει και απολύει το προσωπικό, δίνει διαταγή στο παιδί να συμμαζέψει. Το σαλόνι πρέπει να είναι πάντα φρέσκο, έτοιμο, ατσαλάκωτο για τους ατσαλάκωτους πελάτες περιοπής που συχνά τα κάνουν όλα λίμπα. Όμως πληρώνουν πάντα τα σπασμένα, και με το παραπάνω. Άσε το μπαχτσίσι που της αφήνουν όταν τους ξεπροβοδάει ψεκάζοντάς τους με κολόνια λεμονάτη φερμένη από την Γερμανία. Eau de Cologne, όχι από την χύμα που έχουνε αλλού. 

Αυτά σκεφτόταν η Φατμέ όταν εμφανίστηκε η Ματίλντε στο κατώφλι του σαλονιού. 

-´Αϊντε βρε τζάνεμ, πες τους να τον φέρουν αυτόν τον καφέ. Ο Ντεμιρέλ επάνω λέει τι γίνεται, κόκκαλα έχει; ´Αϊντε, γιατί με μπαΐλντισε σήμερα με τα τερτίπια του. Σε λίγο θα αρχίσει να μου απαγγέλει τα ποιήματα του και τότε ποιος τον αντέχει! Όλα τα γούστα να του κάνω, αλλά μην τυχόν κι αρχίσει να μου απαγγέλει ποιήματα. Ντιπ δεν νογάω.

- Νογάς ξενογάς, κάνε μόκο και κάνε πως τον ακούς με προσοχή. Γκέγκε; Με τις λίρες αυτονώνε γεμίζει η κοιλιά μας. Άμα θες να είσαι παστρικιά της προκοπής όλα θα τα υπομένεις. ´Αϊντε κοκόνα μου και θα φτιάξω εγώ καφέ μερακλίδικο, γλυκύ βραστό, να πάνε κάτω τα στιχάκια.

Υδρόγειος σφαίρα

Όταν έγινα οκτώ  χρονών ο μπαμπάς μου χάρισε για τα γενέθλια μου μιαν υδρόγειο σφαίρα. Μια από εκείνες που θαύμαζα στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου του Τριανταφύλλου, όταν πηγαίναμε βόλτα. 

Αναρωτιόμουν πάντα πώς γίνεται να χωρούν όλες οι πόλεις και τα χωριά πάνω σε μια σφαίρα; Για τα βουνά τις θάλασσες και τα ποτάμια δεν είχα ποτέ απορία. Αλλά ο τόπος που ζουν οι άνθρωποι, τόσοι πολλοί άνθρωποι, πώς γίνεται να χωράει; Φανταζόμουν τα σπίτι μικροσκοπικά, το ένα στριμωγμένο δίπλα στο άλλο και τους ανθρώπους ακόμα πιο μικρούς  να μπαινοβγαίνουν μέσα τους. 

Όταν μου χάρισε λοιπόν τον κόσμο ολόκληρο ο μπαμπάς, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω πού βρίσκεται η Θεσσαλονίκη. Την βρήκα μια μεγάλη λέξη, σε μια κουκκίδα δίπλα στην θάλασσα  και χάρηκα. Δεν μπήκα καν στον κόπο να ψάξω για χωριά, γιατί η Ελλάδα μας είναι τόσο μικρή που δεν έχει χώρο στην υδρόγειο ούτε καν για τα βουνά και τα ποτάμια της. Άσε που έλειπαν τα περισσότερα νησιά. Βλέποντας την απορία στα μάτια μου καθώς κοίταζα τον τόπο μας με μεγεθυντικό φακό, ο μπαμπάς μου είπε πως η υδρόγειος δεν είναι όπως οι χάρτες που μας δείχνουν τις διαδρομές. Αλλά  χρησιμεύει για να δούμε πού βρισκόμαστε σε σχέση με τις άλλες χώρες. Μου είπε πως η νοητή γραμμή του Ισημερινού χωρίζει την γη σε δυο ημισφαίρια, το βόρειο και το νότιο. Και πως εκεί, στους αντίποδες το φεγγάρι όταν είναι γεμάτο δεν έχει το γνωστό ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά το προφίλ ενός  λαγού  με μεγάλα αυτιά. 

Δηλαδή τα πράγματα δεν φαίνονται παντού με τον ίδιο τροπο.

Μου άρεσε να περνώ ώρες μελετώντας την σφαίρα. Να συγκρίνω το σχήμα της μεγάλης Αφρικής με την παρόμοια αλλά κατα πολύ λεπτότερη νότιο Αμερική και την ακόμα πιο μικρή Ινδία. Να βάζω το δάχτυλο μου απαλά πάνω στη Νέα Υόρκη και να στρέφω την σφαίρα προς τ’ αριστερά, αντίθετα από την κανονική φορά της, έτσι που το δάχτυλο μου να σταματά κάπου στο ύψος της γειτονικής Βουλγαρίας. Φανταζόμουν τότε πως έφερνα  την θεία μου που ζούσε στη Νέα Υόρκη κοντά μας.

Σκεφτόμουν πως αν δεν ήμουν μοναχοπαίδι θα μπορούσαμε να παίζουμε με το αδελφάκι παιχνίδια γεωγραφίας. Ποιές είναι οι επτά θάλασσες, πού βρίσκεται το πιο ψηλό βουνό στον κόσμο, ο μεγαλύτερος ωκεανός, από ποιές πόλεις περνάει ο Δούναβης, ο Δνίπερος, ο Γιάν Τσε  Γιάνγκ, ο Μισσισσιπής;

Χρόνια πολλά αργότερα, δούλευα χαρτογράφος σε μια εγκυκλοπαίδεια. Ο επικεφαλής της ομάδας μου ζήτησε  να βάζω μόνο πέντε πόλεις συν την πρωτεύουσα στον χάρτη κάθε χώρας που ζωγράφιζα. Αντί να νοιώσω σχεδόν θεϊκή παντοδυναμία, θεώρησα αναξιόπιστη εκείνη την εγκυκλοπαίδεια και μάλιστα όταν ζήτησαν την άδεια να συμπεριλάβουν το όνομα μου στη λίστα των συντελεστών της, δεν μπήκα στον κόπο να απαντήσω στην επιστολή.

Ευτυχώς τώρα πια έχουμε τον τροπο να γκουγκλάρουμε τα πάντα και χρησιμοποιοντας εφαρμογές που παλιά χρησιμοποιουσαν μόνο κατάσκοποι και επιτελεία στρατού, μπορώ να βλέπω την ταράτσα του σπιτιού μου στην Θεσσαλονίκη  ενώ βρίσκομαι στο Σαίντ Λουις, στο δωμάτιο μου, όπου έχω ακόμα  εκείνη την υδρόγειο σφαίρα που μου είχε χαρίσει ο μπαμπάς. Κι ας έχουν στο μεταξύ αλλάξει ονόματα και σύνορα επάνω της. 

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Μπορεί απ΄εξω εκεί να στέκει

το παιδί με το μπαλόνι.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Μπορεί να είναι η χαμένη γάτα σου,  

μπορεί να δεις εκείνο τον παλιό σου φίλο  

ή μια ανθοδέσμη τριαντάφυλλα 

ή ενα αερόστατο.                                                    

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Αν είν´ στο σπίτι σκοτεινά  

θα μπει το φως του ηλίου.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Κι ας είναι μόνο για μια στιγμή  

κι ας είν´ μια  χαραμάδα                                              

κι αν τίποτα δεν είναι έξω εκεί, 

πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Τουλάχιστον, θα έχεις μπει εσυ στον κόσμο.

Μίλα μου για μήλα

Μίλα μου! Θέλω να μου μιλάς! 

Να μου μιλάς μέσα από τον γυάλινο κόσμο που ζεις, να φτάνει η φωνή σου μέχρι τον δικό μου γυάλινο κόσμο. Δεν έχω τρόπο να έρθω κοντά σου, όπως ούτε και συ. Ζούμε κλεισμένοι στον κύκλο μας, δίχως να μπορούμε να πλησιαστούμε, ν´ αγκαλιαστούμε. 

Μίλα μου, θέλω να ακούσω και πάλι την φωνή σου. Λεν πως η φωνή μπορεί να σπάσει το γυαλί. Κάποτε, χρόνια πριν,  καθώς βγήκε το όνομα σου από τα χείλη μου, έσπασε το ποτήρι που κρατούσα. Έγινε θρύψαλα, χίλια κομμάτια που  έσκισαν και σημάδεψαν τα γυμνά μου πόδια.

Μίλα μου έστω και για μήλα, όπως το μήλο στο κεφάλι του Ουίλλιαμ Τελλου, το μήλο στο κεφάλι της άτυχης γυναίκας του αλλού Ουίλλιαμς, του Μπαροους, μίλα μου για το μήλο εκείνο το πρώτο, που μοιράστηκε η γενναιόδωρη Εύα με τον αγαπημένο της.