Υδρόγειος σφαίρα

Όταν έγινα οκτώ  χρονών ο μπαμπάς μου χάρισε για τα γενέθλια μου μιαν υδρόγειο σφαίρα. Μια από εκείνες που θαύμαζα στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου του Τριανταφύλλου, όταν πηγαίναμε βόλτα. 

Αναρωτιόμουν πάντα πώς γίνεται να χωρούν όλες οι πόλεις και τα χωριά πάνω σε μια σφαίρα; Για τα βουνά τις θάλασσες και τα ποτάμια δεν είχα ποτέ απορία. Αλλά ο τόπος που ζουν οι άνθρωποι, τόσοι πολλοί άνθρωποι, πώς γίνεται να χωράει; Φανταζόμουν τα σπίτι μικροσκοπικά, το ένα στριμωγμένο δίπλα στο άλλο και τους ανθρώπους ακόμα πιο μικρούς  να μπαινοβγαίνουν μέσα τους. 

Όταν μου χάρισε λοιπόν τον κόσμο ολόκληρο ο μπαμπάς, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω πού βρίσκεται η Θεσσαλονίκη. Την βρήκα μια μεγάλη λέξη, σε μια κουκκίδα δίπλα στην θάλασσα  και χάρηκα. Δεν μπήκα καν στον κόπο να ψάξω για χωριά, γιατί η Ελλάδα μας είναι τόσο μικρή που δεν έχει χώρο στην υδρόγειο ούτε καν για τα βουνά και τα ποτάμια της. Άσε που έλειπαν τα περισσότερα νησιά. Βλέποντας την απορία στα μάτια μου καθώς κοίταζα τον τόπο μας με μεγεθυντικό φακό, ο μπαμπάς μου είπε πως η υδρόγειος δεν είναι όπως οι χάρτες που μας δείχνουν τις διαδρομές. Αλλά  χρησιμεύει για να δούμε πού βρισκόμαστε σε σχέση με τις άλλες χώρες. Μου είπε πως η νοητή γραμμή του Ισημερινού χωρίζει την γη σε δυο ημισφαίρια, το βόρειο και το νότιο. Και πως εκεί, στους αντίποδες το φεγγάρι όταν είναι γεμάτο δεν έχει το γνωστό ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά το προφίλ ενός  λαγού  με μεγάλα αυτιά. 

Δηλαδή τα πράγματα δεν φαίνονται παντού με τον ίδιο τροπο.

Μου άρεσε να περνώ ώρες μελετώντας την σφαίρα. Να συγκρίνω το σχήμα της μεγάλης Αφρικής με την παρόμοια αλλά κατα πολύ λεπτότερη νότιο Αμερική και την ακόμα πιο μικρή Ινδία. Να βάζω το δάχτυλο μου απαλά πάνω στη Νέα Υόρκη και να στρέφω την σφαίρα προς τ’ αριστερά, αντίθετα από την κανονική φορά της, έτσι που το δάχτυλο μου να σταματά κάπου στο ύψος της γειτονικής Βουλγαρίας. Φανταζόμουν τότε πως έφερνα  την θεία μου που ζούσε στη Νέα Υόρκη κοντά μας.

Σκεφτόμουν πως αν δεν ήμουν μοναχοπαίδι θα μπορούσαμε να παίζουμε με το αδελφάκι παιχνίδια γεωγραφίας. Ποιές είναι οι επτά θάλασσες, πού βρίσκεται το πιο ψηλό βουνό στον κόσμο, ο μεγαλύτερος ωκεανός, από ποιές πόλεις περνάει ο Δούναβης, ο Δνίπερος, ο Γιάν Τσε  Γιάνγκ, ο Μισσισσιπής;

Χρόνια πολλά αργότερα, δούλευα χαρτογράφος σε μια εγκυκλοπαίδεια. Ο επικεφαλής της ομάδας μου ζήτησε  να βάζω μόνο πέντε πόλεις συν την πρωτεύουσα στον χάρτη κάθε χώρας που ζωγράφιζα. Αντί να νοιώσω σχεδόν θεϊκή παντοδυναμία, θεώρησα αναξιόπιστη εκείνη την εγκυκλοπαίδεια και μάλιστα όταν ζήτησαν την άδεια να συμπεριλάβουν το όνομα μου στη λίστα των συντελεστών της, δεν μπήκα στον κόπο να απαντήσω στην επιστολή.

Ευτυχώς τώρα πια έχουμε τον τροπο να γκουγκλάρουμε τα πάντα και χρησιμοποιοντας εφαρμογές που παλιά χρησιμοποιουσαν μόνο κατάσκοποι και επιτελεία στρατού, μπορώ να βλέπω την ταράτσα του σπιτιού μου στην Θεσσαλονίκη  ενώ βρίσκομαι στο Σαίντ Λουις, στο δωμάτιο μου, όπου έχω ακόμα  εκείνη την υδρόγειο σφαίρα που μου είχε χαρίσει ο μπαμπάς. Κι ας έχουν στο μεταξύ αλλάξει ονόματα και σύνορα επάνω της.