Saturday, September 11, 2010

Οι Ανυφαντρες

Υφάδια, στημόνια, κλωστές, κορδελάκια, χαντρουλες, υφές και χρώματα...
Στη ζωή μου μπήκανε ξαφνικά οι Ελληνίδες ανυφαντρες, όχι σαν την Κλωθώ, την Λαχεση και τη Άτροπο.
Χαρούμενες, δυναμικές σαν διαδήλωση, ήρθαν η Φαραωνα, η Ελένη, η Μαιρα, η Άννα, η Κλειώ, η Μαρία...
Η κάθε μια τους ξεχωριστή, με την δική της αισθητική και μέθοδο, συνεχίζουν την πανάρχαια γυναικεία δουλεια με τις κλωστες και τα υφασματα.

Monday, August 30, 2010

Πως μετρω τον χρονο στον Nεο Kοσμο

Τώρα που δε ζω πια στην Ελλάδα η χρονιά μου ξεκινάει κάθε Μάρτη.
Μάρτης ήταν όταν έφτασα στην Αμερική, άνοιξη.

Απρίλης είναι ο μήνας που πληρώνουμε τους φόρους, επίσης κι ο μήνας που ο Άγιος Λουδοβίκος στολίζεται με ανθισμένα δέντρα και λαμπερές λιακάδες. Και συνήθως τον Απρίλη πέφτει το Πάσχα των Εβραίων, των Καθολικών και το δικό μας.

Μάης ειναι ο μήνας που ανοίγει η θερινή σαιζόν, με τα πάρτι στους κήπους και τις πισίνες, τα γενέθλια του Λιο, τη γιορτή της μητέρας, και την Memorial Day.

Ιούνιος: ο μήνας των γενεθλίων μου, κλείνουν τα σχολεία, συνεχίζονται οι βεγγερες και οι εκδρομές και φτάνει η ώρα να πάμε στην Ευρώπη.

Ιούλιος: ταξίδια, συναντήσεις με τους υπερατλαντικούς φίλους, μπάνια. Α, ναι ειναι κι η γιορτη της Ανεξαρτησιας, 4 Ιουλιου, αλλα με ελαχιστες εξαιρεσεις δεν ειμαι ποτε εκει. Γιορταζω τη δικη μου ανεξαρτησια αλλού.

Αύγουστος: αποχαιρετισμοι, τελευταία μπάνια, επιστροφή στο Νέο Κόσμο

Σεπτέμβριος: σχολείο,  καμιά εκδρομή στο Μιζουρι, Labor Day, Rosh Hashanah, Yom Kippur, γιορτές που ποτέ δεν αγάπησα.

Οκτώβριος: Γενέθλια του Μαξ, harvest moon, καιρος να βαλω τα τροπικα φυτα μου μεσα στο σπιτι. Halloween.

Νοέμβριος: Τα φυλλα των δεντρων αλλαζουν χρωμα και πεφτουν. Τα μαζευουμε σε στοίβες που πανω τους πηδούν και χαιρονται τα παιδια. Στο τελος του μηνα  είναι το Thanksgiving γιορτη που δεν ειναι θρησκευτικη και γιορταζεται απ'ολους. Ίσως μονο οι Ινδιανοι δεν τη γιορταζουν, αλλα δεν το εχω κι oλας εξακριβώσει.

Δεκέμβριος:  Hanukah και το παιχνιδι της γεωμετρικής προόδου με τα δώρα. Το πρωτο βραδυ 1, το δευτερο 2, το τριτο 4, το τεταρτο 8, το πεμπτο 16, το εκτο 32, το εβδομο 74, συνολο 140 δωρακια ή δολλαρια ανα άτομο. Μετα χρεοκοπούμε και δεν μας μενει πια κεφι να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα. 

Ιανουάριος: πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, το σχολειο αρχιζει αμεσως μετά. Κρίμα που κανείς εδώ δεν γιορταζει τα Φωτα. Η γιορτη μου, κρυο, χιονια και νυχτες κοντα στο τζακι. Α, ναι και το ετήσιο πάρτι γενεθλιων του Ελβις Πρισλει στις 8 του μηνα.

Φεβρουάριος: επισης κρυος μηνας με γιορτές όπως τις Groundhog Day, President's Day, Valentine's Day, και συνήθως Mardi Gras. Εκτός απο το Mardi Gras οι αλλες γιορτες μ'αφηνουν αδιάφορη.

Δεν ξερω αν φταιει η Αμερικη η αν φταιω εγω που δεν χαιρομαι και δεν περιμένω με λαχτάρα τις γιορτές και τις μέρες που σημαδεύουν τον χρόνο της.










































Φασολια και Καντιοζαχαρη


Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στη δυτική Μακεδονία όπου καλλιεργούν φασόλια και τα πουλούν "συσκευασμένα" μέσα σε χρωματιστές πλαστικές σακουλές.Όταν είχαμε φασολάδα στο σπίτι με κυνηγούσαν να φάω το φαι μου. Εκτός από τους γλυκούς γίγαντες, όλα τα άλλα φασόλια τα έβρισκα τόσο βαρετά και φλύαρα που μου έφερναν πονοκέφαλο .Στις Πρεσπες τις προάλλες δοκίμασα φασόλια γλυκό! Αν έβρισκα παλιά τα φασόλια "φλύαρα", το  φασόλι γλυκό θα έπρεπε να το χαρακτηρίσω μια μεταμοντέρνα υπερβολή. Δεν ήταν δυσάρεστο στη γεύση, απλά τα σάκχαρα με τα αμυλα θα μπορούσαν εύκολα να φέρουν τον οποιονδήποτε διαβητικό σε θανατηφόρο κώμα.Τον Μάρτη που πήγα στην Πόλη είδα στη βιτρίνα του Haci Bekir να πουλούν καντιοζαχαρη.Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται σήμερα η ξέρουν καν τι είναι η καντιοζαχαρη.Όταν μικρή είχα ιλαρά, η γιαγιά μου πήγε στα αχταρικα της αγορας Βλαλη, στο Καπανι  δηλαδή, κι αγόρασε καντιοζαχαρη. Είχε αυτό το χαρακτηριστικό καρπουζι χρώμα, κομμένη σε ρόμβους. Μου έδωσε έναν ολόκληρο ρόμβο λέγοντας μου "φατον για να φύγει η αρρώστια και να γιάνεις". Δεν πίστευα στα μάτια μου και στ'αυτια μου. Συνήθως τα γιατρικα ήταν φριχτά παρασκευάσματα μεσαιωνικής βαρβαρότητας. Και ω, του θαύματος, τώρα με υποχρέωναν να φάω με την ησυχία μου ένα λαχταριστό κατακόκκινο κομμάτι ζάχαρης!Η ξαφνική εικόνα της καντιοζαχαρης στα σοκάκια της Πόλης έφερε στο νου μου την χρόνια τώρα χαμένη πολιτισσα γιαγιακα μου. Δεν μπήκα στο μαγαζί να πάρω ένα κομμάτι να το φαω, μου φτασε μόνο που την φωτογράφισα...

Πως μετρουσα τον χρονο

Κάποτε στη Φλωρεντία σ'ενα μάθημα Αρχαιολογίας άκουσα πως στην αρχαιότητα  οι μηνες μετριόταν με τα φεγγάρια και ειχαν αυτά τα ονόματα:

Εκατομβαιών : σελήνη Ιουλίου 
Μεταγειτνιών : σελήνη Αυγούστου
Βοηδρομιών : σελήνη Σεπτεμβρίου
Πυανεψιών : σελήνη Οκτωβρίου
Μαιμακτηριών : σελήνη Νοεμβρίου

Ποσειδεών : σελήνη Δεκεμβρίου
Γαμηλιών : σελήνη Ιανουαρίου
Ανθεστηριών : σελήνη Φεβρουαρίου
Ελαφηβολιών : σελήνη Μαρτίου
Μουνιχιών : σελήνη Απριλίου

Θαργηλιών : σελήνη Μαΐου
Σκιροφοριών : σελήνη Ιουνίου


 

Οι χρονιες για μενα ξεκινανε παντα απο τις αρχες του Ιουνη που ειναι τα γενέθλια μου κι οσο ζουσα στην Ελλαδα τον χρονο τον μετρουσα καπως ετσι:

Ιούνιος λοιπόν, ο Θεριστής:
τα γενέθλια μου, το τέλος της σχολικής χρονιάς (φτου ξελεφτερια!), οι φωτιές του Αη Γιαννη του Πρόδρομου. Πηγαίναμε με τη γιαγια μου στο πανηγύρι του στην εκκλησια με τις κατακομβες. το αγιασμα και το μεγαλο μαρμαρινο βαπτιστηριο στην βαθιά αυλη. Εκει στο πλαι της Αγια Σοφιας.

Ιούλιος, ο Αλωνάρης
Παραθεριση στη Χαλκιδικη και οπου αλλου. Πανηγυρια παντου στην Ελλαδα. Μπανια! Καβουρια, αχινοι, γαλυπες, ψαρακια, παιχνιδια στην αμμο, στα νερα, νυχτερινα μπανια, ερωτες στο κυμα, χυμα...

Αυγουστος, το πανηγύρι της Παναγιας, οι μεδουσες-σημαδι πως το καλοκαιρι τελειωνει, συκα, τα πρωτα σταφυλια, τα τελευταια μπανια.

Σεπτέμβριος στη Σαλονικη, ολοι τρελλαμενοι με την  ΔΕΘ, ενα υπεροχο πανηγυρι, ερχοταν συγγενεις και φιλοι να μεινουν στο σπιτι μας. Ανοιγε το σχολειο, πρωτοβροχια.


Οκτώβριος, βροχες να εναλλασονται με λιακαδες, του Αγιου Δημητριου, ταρατατζουμ και λαμπαδηφωριες,  χρυσανθεμα και παρελασεις, εγω δεν εκανα ποτε παρελαση και το καυχιεμαι, .


Νοέμβριος, γκριζαδες, οι κυνηγοι φιλοι του μπαμπα επιαναν λαγους, μαζευαν μανηταρια απο το Σειχ Σου και τα εφερναν σπιτι να τα μαγειρεψει η μαμα να γιορτασουν τη γιορτη τους, των Ταξιαρχων.

Δεκέμβριος, του Αη Νικολα, της Αγιας Βαρβαρας και μετα Χριστουγεννα. Μπακλαβαδες, κανταιφια, βασιλοπιτες, ολο το σπιτι να μοσχοβολαει. Τα φωτακια του δεντρου ν'αναβοσβυνουν και γω να περναω ωρες κυταζοντας τα ευτυχισμενη.


Ιανουάριος, Ο Αη Βασιλης με τα δωρα που εμφανιζονταν μυστηριωδως, τα Φωτα με τον σταυρο στη θαλασσα, κι η γιορτη μου Αγιου Αθανασιου. Συχνα εκεινη τη μερα εκανε παγωνια και δεν ερχοταν κανεις επισκεψη.

Φεβρουάριος, κρυο αλλα και Τσικνοπεμτη, Καρναβαλια, πρωτα στα μπαλ ντ' ανφαν και μετα στα μπαλ μασκε. Η χαρα της μεταμφιεσης. Σερπαντινες, μπαλονια, μασκες, κομφετι!

Μάρτιος, Καθαρη Δευτερα με λαγανες και νηστησιμα, χαρταετους στο Σειχ Σου.  Το πάρτι γενεθλιων της Μαίρης, η 25η Μαρτίου, τα χελιδόνια που φαιρνουν την ανοιξη...

Απρίλιος, διακοπες του Πασχα. Μεγαλη Πεμπτη βαφαμε κόκκινα αυγά, φτιαχναμε τσουρέκια,  μετα επισκεψη στους νονους - λαμπαδες, Επιταφειος, Πασχαλινο τραπεζι με μαγειριτσα και αρνί. Και κοκκινα παπουτσια για δωρο.


Μάιος, Πρωτομαγια, μαγιατικο στεφανι, πασχαλιες, ανοιξιάτικες ευωδιές, εκδρομουλες, λιακαδες κι ερωτες.

Sunday, August 29, 2010

Saturday, June 19, 2010

Καλοκαιρινο μπουρινι


Απόγευμα Παρασκευής στη Σαλονικη. Οι ουρανοί σκοτείνιασαν, η θάλασσα γέμισε άσπρα κύματα, πράσινα φύκια ανάκατα με σκουπίδια πηγαινοέρχονται στ'αφρισμενα νερά. Στον ορίζοντα αστραπές. Τα πάντα τυλιγμένα σε μιαν ηλεκτρισμένη, ανησυχητική μουντάδα.
Καλοκαιρινό μπουρίνι στον Θερμαΐκό τώρα όπως και χρόνια πριν, το '61 νομίζω. Γυρίζαμε με το καραβάκι της γραμμής από τα μπανια απέναντι, με τον μπαμπά μου, όταν μας έπιασε ξαφνικό μπουρίνι. Το καραβάκι κλυδωνιζόταν στα κύματα, έμπαιναν νερά από την κουπαστή, ο μπαμπάς μου τότε μου ζήτησε το σωσίβιο μου. Το παιδικό μου το μυαλό δεν σκέφτηκε πως αυτό ακριβώς ήταν το σωστό, ο ενήλικας να φοράει το σωσίβιο και να κρατάει το παιδί. Εγώ είχα νομίσει πως ήθελε να σωθεί αυτός μόνο και γω θα χανόμουνα παρασυρμένη από το κύμα. Για καλή μας τύχη ήρθε μια μαούνα και μας τράβηξε στο λιμάνι, βγήκαμε σε μιαν αποβάθρα μακρινή, όλοι βρεγμενοι, τρομαγμένοι και τυλιγμένοι με τις πετσέτες του μπάνιου. Μας ανέβασαν σε βαγόνια ξύλινα απ'αυτα που παλιά είχαν μεταφέρει τους Εβραίους στα στρατόπεδα, και μας πήγαν μέχρι την έξοδο του λιμανιού.. Μεχρι να φτασουμε ειχε στο μεταξύ αλλάξει κι ο καιρός.
Τώρα
έλαμπαν οι λακκούβες κι οι πέτρες από το καλντερίμι σ'ενα κιτρινο φως απο κεινο το μαγικο σαν βγαινει ο ηλιος μετα απο νεροποντη.

Thursday, June 10, 2010

Θερος

Ιούνιος στην Ελλάδα, ο Θεριστής όπως τον έλεγαν παλιά
Και όντως από την στιγμή που έφτασα ακούω συνεχώς για ζωές ανθρώπων που κόπηκε το νήμα τους, τους θέρισε ο Χάρος
Άλλοι απ' αυτους ήταν γέροι, οπότε είχε έρθει η ώρα τους, άλλα ένας τους έφυγε πριν την ώρα του. Φίλος παλιός , ο Γιώργος Παλιαδέλης που χάθηκε ξαφνικά, την μέρα μετά τα γενέθλια μου. Το βράδυ πριν τον πάρει το δρεπάνι, άκουγα σ'ενα μπαρ το "Bella Ciao", κλασσικό τραγούδι της Ιταλικής αριστεράς που το πρωτοάκουσα στο σπίτι του. Η εικόνα του πέρασε απ' τον νου μου και σκέφτηκα να πάω να τον δω στο μαγαζί του μια από τις ερχόμενες μέρες. Μια φορά που τον είχαμε συναντήσει με τον Μαξ στα Λουλουδάδικα μου είπε "να περνάς να με βλέπεις όταν έρχεσαι στη Σαλονίκη. Αλλιώς θα μου κακοφανεί. Είναι σα να ρθω εγώ στο Σαιντ Λούις και να μην περάσω να πω ένα γεια".
Δυστυχώς το επόμενο πρωί έμαθα τον χαμό του και δάκρυσα γιατί έχασα κάποιο σπουδαίο άτομο που ζούσε στην πόλη μου.
Ήταν γλυκός, ευγενικός κι ανοιχτόκαρδος άνθρωπος, με ένα εγκάρδιο χαμόγελο και το ματάκι παιχνιδιάρικο. Μ' έκανε να αισθάνομαι πάντα καλά, μου φαίρνοταν με ειλικρινή φιλοξενεία και αγάπη κι ας μην βλεπόμασταν συχνά. Τώρα κάθε φορά που θα περνώ απο το μαγαζί με τα ροδάκια θα θλίβομαι ξέροντας πως ποτέ πια δεν θα τον ξανασυναντήσω.

Καλή σου νύχτα Γιώργο κι πέρνα όποτε θες απο τα όνειρα μας...

Wednesday, June 9, 2010

Κατω απ' τη μουρια ενας μαυρομουραρος


Καθώς οδηγούσα τις προάλλες στο Σαιντ Λούις, ειδα ξαφνικά σ'ενα δρομάκι μια τεράστια  μουριά κατάφορτη με μαύρα μούρα. Σταμάτισα αμέσως το αυτοκίνητο, κατέβηκα κι άρχησα με χαρά να μαζεύω και να τρώω τους ώρημους γλυκούς καρπούς μέχρι που τα χέρια μου βάφτηκαν μαβιά.
Απο την πρώτη άνοιξη που βρέθηκα στο Σαιντ Λούις ανακάλυψα πως η πόλη ειναι γεμάτη μεγάλες μουριές. Τις πρόσεξα απο τους μώβ λεκέδες κάτω απο το παχύ τους φύλλωμα που πάντα τέτοιο καιρό ειναι γεμάτο πουλιά που τσιμπολογούν τα μούρα.
Κανείς άλλος εκτός απο τα πουλιά δεν φαίνεται να καταδέχεται να τα μαζέψει να τα φάει. Οι Αμερικανικές πόλεις ειναι γεμάτες πανύψηλες μουριές που σε τίποτα δεν μοιάζουν με εκείνες τις δικές μας με τους κοντόχοντρους κορμούς που πάνω τους έβγαιναν λεπτά κλαδάκια κι έκαναν τα δέντρα να μοιάζουν με ταβανόσκουπες με άσπρα καλτσάκια. Τις μουριές αν τις αφήσει κανείς να μεγαλώσουν αβίαστα, γίνονται δέντρα μεγάλα, σκιερά και μας φιλεύουν κάθε που ο ήλιος μπαίνει στον οίκο των Διδύμων με τους γλυκούς και μυρωδάτους τους καρπούς.
Θυμάμαι παλιά, την γιαγιά Ευτέρπη να έρχεται στο σπίτι μας κάπου εκεί κοντά στα γενέθλια μου και να φέρνει δύο μικρά ψάθινα καλαθάκια γεμάτα το ενα με άσπρα και τ'άλλο με μαύρα μούρα. Και γω να κάθομαι και να τρώω μία απο το ένα και μία απο τ'άλλο ψάχνοντας να δώ αν μ'αρέσουν πιο πολύ τα μαύρα η τα άσπρα μούρα...
Ποτέ μου δεν κατάφερα να προτιμήσω τα μεν απο τα δε, ομως ανεπιφύλακτα βρίσκω  πως τα πιο νόστιμα μούρα ειναι μεγάλα κι εχουν ενα χρώμα απαλό ροζ-μωβ.

Sunday, May 30, 2010

Νυχτεριδα στο σαλονι


Εκει που καθομουν στο σαλονι κι εγραφα το κειμενακι για τον σαλιαγκο και την χελωνα απο την κουζινα ακουω να μου φωναζουν ¨προσοχη, νυχτεριδα!¨. Μερα μεσημερι μια αφηριμενη νυχτεριδα βρεθηκε να κανει κυκλους πανω απ'το κεφαλι μου και γω να τσιριζω πανικοβλητη-η περιπου. Ποιος ξερει απο που ξετρυπωσε το νυχτοπουλι και βρεθηκε να κανει κυκλους μεσα στο φως, τρελλαμενη κι αυτη οπως και γω. Πηγα διπλα στην κουζινα και την κυταζα μεσα απο την χαραμαδα της πορτας να κανει παντα το ιδιο νοητο οκταρι πετωντας πανω κατω, εντοπιζοντας τον χωρο. Δεν θυμαμαι αν οι νυχτεριδες βλεπουν και ακουν οπως τ'αλλα πουλια, οποτε δεν ηξερα πως να την αντιμετωπισω.
Οπλισμενοι με σκουπες, ρακετες και φωνες προσπαθουσαμε να την κανουμε να βρει τον δρομο προς την ανοιχτη μπαλκονοπορτα, και να φυγει.
Καποια στιγμη βρεθηκε επιτελους εξω και πεταξε στα δεντρα του διπλανου κηπου.
Ενα απιστευτο πως ενα τοσο μικρο πλασμα εκανε 5 ανθρωπους να τρεμουν και να συμπεριφερονται με αστειο τροπο!

Monday, May 24, 2010

Μαθηματα Φυσικης Ιστοριας


Το πρωι ειπα να ποτισω τους κηπους γυρω απο το σπιτι, μια που αρχησαν οι υγρες καυτες ζεστες στο Σαιντ Λουις. Καθως τακτοποιουσα κατι αδειες γλαστρες βρηκα μεσα σε μια απ'αυτες ενα μικρο σαλιγκαρακι. Πρωτη φορα που βρησκω σαλιγκαρι στον κηπο μου. Το εβαλα προσεκτικα στην παλαμη μου και παρατηρουσα το πως τεντωνε τις κεραιες του και γλυστρουσε απαλα μεσα στο χερι μου λες και μυριζε το δερμα μου. ("Ελατε να σας μυρησω" ειχε πει μια Θρακιωτισα γιαγια οταν την πωτοσυναντησα)
Τα σαλιγκαρια παντα με γοητευαν. Μ'αρεσει που κουβαλουν το σπιτι στην πλατη τους, που το κελυφος τους ειναι γεωμετρικο μαθημα τελειοτητας, που αν και ειναι πλασματα κατωτερης ταξης στο ζωικο βασιλειο, παρ'ολα αυτα διαθετουν μυστηριωδη γοητεια. Συνειρμικα μου φερνουν στο νου τον Κοχλια, την γκαλερι του Κωστα Λαχα στη Σαλονικη, σχολειο ζωης για μενα και σημειο αναφορας σημαντικο...

Ισως γι'αυτον τον λογο διαλεξα το ονομα Στουντιο Εσκαργκο για την δουλεια μου σαν καλλιτεχνης. Η ισως γιατι ολα τα κανω σε αργους ρυθμους, γιατι ζω ποτε εδω και ποτε εκει κουβαλοντας τα πραγματα μου απο τον ενα τοπο στον αλλο.
Ειναι λοιπον αυτονοητη η χαρα μου να κρατω το σαλιγκαρακι στο χερι μου και το παρατηρω.
Εδω πρεπει να προσθεσω πως εχω και μια ομορφη χελωνα σε ενα κλουβι. Αλλο ενα γοητευτικο ζωο αργων ρυθμων που και αυτο κουβαλαει το σπιτι στην πλατη του.
Μου ηρθε λοιπον η ιδεα να βαλω τα δυο ζωα στον ιδιο χωρο να συμβιωνουν σαν τουριστες σε θερινη κατασκηνωση.
Το κλουβι της χελωνας μου ειναι μεγαλο, γεματο χωματα και πρασιναδες που φυτρωνουν στο υγρο και δροσερο περιβαλλον. Ετσι απιθωσα τρυφερα το νεο μου ζωντανο αποκτημα στα χορταρακια του κλουβιου. Εκεινο τεντωσε τις κεραιες του και παλι μου φανηκε σα να μυριζε το νεο τοπο.
Αναρωτιομουν ποσο αραγε να ζουν τα σαλιγκαρια, πως γεννανε, ειναι αρσενικο η θυλικο, μηπως να ψαξω να βρω και αλλο κανενα για να εχει παρεα... Το κυταζα που γλυστουσε σχετικα γρηγορα προς το μερος της χελωνας και σκεφτομουν πως αναλογα με το μεγεθος και το βαρος του δεν παει καθολου αργα, αρα μυθος τα περι ταχυτητας το σαλιαγκου.
Στο μεταξη η Τακυ (η χελωνα απ'το Κεντακυ) τον μυριστικε κι αρχισε να τεντωνει τον λαιμο της. Κανοντας ενα απειλητικο χςςς πλησιασε το σαλιγκαρι και μ'ενα χλαπ του κοβει με τα δυνατα της σαγωνια το σωμα που προεξηχε απο το κελυφος και αμεσως μετα συνεχισε να τρωει το τραγανο καβουκι...
Εμεινα αναυδη να κυταζω την θηριωδια καθως απο το νου μου περνουσαν εικονες απο τον Ιπποδρομο, και τις Αρενες οπου οι Ρωμαιοι διασκεδαζαν με θεαματα παρομοια αλλα σε αλλη κλιμακα.
Ενοιωσα βλαξ που δεν μου περασε απο τον νου πως το οτι και τα δυο ζωα κουβαλουν το σπιτι στην πλατη τους δεν τα κανει να μπορουν να συμβιωσουν ειρηνικα στον ιδιο χωρο, κυριως οταν το ενα αποτελει λαχταριστη τροφη για το πεινασμενο αλλο.

Tuesday, May 4, 2010

Ο θαυμαστος κηπος του Μπιλ







Eνω στην χωρα μου γινεται της τρελλης απο διαμαρτηριες, συγγρουσεις, βανδαλισμους και γενικο μπαχαλο, εγω στην αλλη ακρη του Ατλαντικου περιδιαβαινω σε κηπο εκκεντρικο, ηρεμο, σουρελιστικα διακοσμημενο, σαν τιποτα να μην αγγιζει την εδω πραγματικοτητα απο την κραυγη λαου και δρακου φωνη που ακουγεται στην περα οχθη...

Sunday, April 25, 2010

Ακολουθοντας το ασπρο κουνελι


Μια ζωη ετρεχα πισω απο τ'ασπρα κουνελια, σαν αλλη Αλικη χαμενη σε κοσμους θαυματων. Ετσι και τωρα συναντησα τυχαια στον Αγιο Λουδοβικο, τον Τρελλο Καπελα  που παθιασμενος με τον ποιητικο λογο και την εικονα φτιαχνει ταινιουλες. Σε μια προσφατη συναντηση γυρω απο τραπεζια με ποτυρια μπυρας στο χρωμα του τσαγιου, αρχησε μια συνεργασια που ιδεα δεν εχω που θα με βγαλει. Αλλα μ'αρεσει αυτη η διαδρομη στα σκοτεινα, με τους θολους οριζοντες και τα αγνωστα μονοπατια.
Poetry Scores λοιπον και ο,τι μελλει γενεσθε...

Tuesday, April 20, 2010

Ηφαιστειογενη Εδαφη



Μ'αρεσει που ενα ηφαιστειο με δυσκολο ονομα, καπου κοντα στον βορειο πολο, εφερε τοση αναστατωση στις ζωες χιλιαδων ανθρωπων. Περα απο τα δραματα και τις ταλαιπορειες, τις αθλητικες και αλλες συναντησεις που αναβαλλονται, την κινδυνολογια που παιρνει και δινει, μ'αρεσει που ξαφνικα τα παντα και οι παντες αλλαζουν ρυθμους γιατι ενα ηφαιστειο φουμαρει κι ο καπνος του σκεπαζει την Ευρωπη, σταματαει τις συγκοινωνιες, οι ανθρωποι καθονται και περιμενουν στους διαφορους τοπους που βρεθηκαν χωρις να εχουν την δυνατοτητα να πανε πισω στα σπιτια τους και στις δουλειες τους.
Καιρος να αλλαξουμε ρυθμους, πιο αργους, παρακαλω, γιατι το ηφαιστειο καπνιζει, μην το ενοχλειτε, σταματηστε το τρεξιμο, μιληστε με τον αγνωστο διπλα σας, σιγουρα κατι καινουριο θα μαθετε, κοιταξτε γυρω σας, ξεσκονιστε τη σταχτη κι αλλαξτε οσα δεν σας αρεσουν. Καμια φορα χρειαζονται τα υφαιστεια να μας καπνισουν για να συνελθουμε, να ριξουν τη σταχτη τους στο χωμα για να φυτρωσουν καρποι πιο νοστημοι, να σκιασουν τους οριζοντες για να κοιταξουμε μεσα μας.

Monday, April 19, 2010

Στο βαθος κηπος


Σα να μην μου εφταναν τα αλλα δυο blogs το "elzevir" και το "charbonnel", σημερα ενοιωσα την αναγκη ν'αρχησω να γραφω για φυτα, κηπους, γλαστρες, βοτανα και φυσικα που και που και απο καμια συνταγη.
Ανοιξη στο Σαιντ Λουις σημαινει καιρος να παιξουμε με τα χωματα. Ετσι ξεκινα ενα συνεχες πηγαινελα στα φυτωρια, σκεψεις και συσκεψεις σχετικα με το τι θα φυτεψουμε φετος: κατι να θυμιζει την Μεσογειο η μηπως φυτα ιθαγενη του Μιζουριου να θυμιζουν τους ηρωες του Μαρκ Τουειν;
Ο κηπος ειναι ο τοπος που φυτρωνει τ'ονειρο, εκει που ευδοκιμει η νοσταλγια: να βαλουμε μιαν αραβικη ακακια σαν αυτες που ειχε στην Καρολου Ντηλ και μοσχοβολουσαν τα βραδια του καλοκαιριου. Και μια φλαμουριά, οχι γιατι μου θυμιζει την unter der linden του Βερολινου, αλλα γιατι μυριζει γλυκα οταν πεφτει καλοκαιρινη βροχη στα λουλουδακια της, ασε που αμα τα μαζεψεις φτιαχνεις το πιο γλυκο, μυρωδατο και ομορφο σε χρωμα τσαι, το τηλιο.
Σημερα πηγα και φυτεψα τσαχπινικα γαριφαλακια να μου θυμιζουν την Πολη που ημουν εκει πριν εναν μηνα. Και φυσικα εβαλα λεβαντες, φασκομηλα και δυο δεντρολιβανα να τα μυριζω και να χαιρομαι που μου φερνουν στο νου την Φλωρεντια. Καπου εκαι κοντα τους φυτρωνουν κι οι μαντζουρανες (μανα μου μαντζουρανα μου) διπλα στα θυμαρακια προς τιμην της Χαλκιδικης και των αμετρητων καλοκαιριων που περασα και θα περασω εκει.
Ο πλατυφυλλος βασιλικος φυτευτηκε για να τον τρωμε με ντοματα-μοτσαρελλα να θυμομαστε τα φοιτητικα χρονια στην Ιταλια και επισης για να βαζω δυο τρια φυλλα σε μια κανατα νερο να το πινω αρωματισμενο, οπως μου το κερασε η φιλη μου η Ελσα Εξαρχου περσυ το καλοκαιρι στο Βουκουρεστι, στον κηπο κατω απο τη γλυσινα. Φυσικα φυτεψα και μια γλυσινα που μου φαιρνει στο νου τον αυλογυρο της Φιλισοφικης σχολης στη Θεσσαλονικη.
Ξεκινησα και σπορια απο μια Ντατουρα που μου χαρησε η Ελισαβετ περσι στον Μακρυγιαλο, ελπιζω να φυτρωσουν. Εγω δεν ηξερα τι φυτο ηταν, μ'αρεσε πολυ το αγκαθωτο θυλακιο που εκρυβε τους σπορους και το δεχτικα με ενθουσιασμο. Επισης ενθουσιαστικα οταν διαβασα πως η Ντατουρα ειναι φυτο τοξικο και επικινδυνο. Μ'αρεσει η ιδεα ενος φαρμακερου φυτου διπλα στα μυριστικα, τις τρανταφυλλιες, τις μαργαριτες. Ειναι σαν την ιδεα του θανατου που μας κανει να ζουμε τη ζωη μας με περισσοτερο κεφι γιατι ξερουμε πως δεν κραταει αιωνια. Οπως λεει κι ο Εμπειρικος "...εκαμαν οιστρο της ζωης τον φοβον του θανατου".