Καθώς οδηγούσα τις προάλλες στο Σαιντ Λούις, ειδα ξαφνικά σ'ενα δρομάκι μια τεράστια μουριά κατάφορτη με μαύρα μούρα. Σταμάτισα αμέσως το αυτοκίνητο, κατέβηκα κι άρχησα με χαρά να μαζεύω και να τρώω τους ώρημους γλυκούς καρπούς μέχρι που τα χέρια μου βάφτηκαν μαβιά.
Απο την πρώτη άνοιξη που βρέθηκα στο Σαιντ Λούις ανακάλυψα πως η πόλη ειναι γεμάτη μεγάλες μουριές. Τις πρόσεξα απο τους μώβ λεκέδες κάτω απο το παχύ τους φύλλωμα που πάντα τέτοιο καιρό ειναι γεμάτο πουλιά που τσιμπολογούν τα μούρα.
Κανείς άλλος εκτός απο τα πουλιά δεν φαίνεται να καταδέχεται να τα μαζέψει να τα φάει. Οι Αμερικανικές πόλεις ειναι γεμάτες πανύψηλες μουριές που σε τίποτα δεν μοιάζουν με εκείνες τις δικές μας με τους κοντόχοντρους κορμούς που πάνω τους έβγαιναν λεπτά κλαδάκια κι έκαναν τα δέντρα να μοιάζουν με ταβανόσκουπες με άσπρα καλτσάκια. Τις μουριές αν τις αφήσει κανείς να μεγαλώσουν αβίαστα, γίνονται δέντρα μεγάλα, σκιερά και μας φιλεύουν κάθε που ο ήλιος μπαίνει στον οίκο των Διδύμων με τους γλυκούς και μυρωδάτους τους καρπούς.
Θυμάμαι παλιά, την γιαγιά Ευτέρπη να έρχεται στο σπίτι μας κάπου εκεί κοντά στα γενέθλια μου και να φέρνει δύο μικρά ψάθινα καλαθάκια γεμάτα το ενα με άσπρα και τ'άλλο με μαύρα μούρα. Και γω να κάθομαι και να τρώω μία απο το ένα και μία απο τ'άλλο ψάχνοντας να δώ αν μ'αρέσουν πιο πολύ τα μαύρα η τα άσπρα μούρα...
Ποτέ μου δεν κατάφερα να προτιμήσω τα μεν απο τα δε, ομως ανεπιφύλακτα βρίσκω πως τα πιο νόστιμα μούρα ειναι μεγάλα κι εχουν ενα χρώμα απαλό ροζ-μωβ.
No comments:
Post a Comment