Τυλιγμένοι στον ύπνο
διασχίζουμε ο καθένας χωριστά
τις στέπες της καρδιάς μας.
Στις φυλλωσιές των εγκεφαλικών μου κήπων
με κυνηγά η εικόνα του.
Παίζω μαζί του κι αφήνομαι να νικηθώ
Μόνο και μόνο για να τον αιχμαλωτίσω.
Με αγγίζει το χέρι που φορά την βέρα
Του γάμου μας,
Σημάδι πως στο δίχτυ του
Έχω πιαστεί.
Πριν κρύψω το κεφάλι μου στην άμμο
Ενα αυγό στρουθοκαμήλου φόρεσα,
Αγέννητη αθωότητα υποδυόμενη.
Με λένε Άννα Μαρτινι και είμαι δημιούργημα ενός μυαλού. Δεν είχα ποτέ μου παιδική ηλικία, δεν πήγα σχολείο, δεν μεγάλωσα. Υπάρχω σε χώρο φανταστικό, σε χρόνο ανύπαρκτο, αλλάζω όψη συχνά, κατα πώς θέλει να με παρουσιάζει η δημιουργός μου. Ξεκίνησα σαν ένα προσωπείο της, σαν ένας τρόπος να περνώ απαρατήρητη σύνορα και συμβάσεις. Είναι μεγάλη η χαρά και η ελευθερία της ύπαρξης δίχως σάρκα και οστά, δίχως ανάγκες, φόβους, συναισθήματα. Υπάρχω, όχι μόνο γιατί μπορώ να σκέπτομαι, υπάρχω γιατί η σκέψη γίνεται λέξεις που μένουν για πάντα τυπωμένες στο χαρτί. Δεν ελπίζω σε τίποτα, γιατί δεν αναπνέω, γιατί έτσι όπως ζω πέρα από τον χρόνο, η έννοια της ελπίδας που πεθαίνει τελευταία, για μένα δεν υπάρχει. Χαιρόμουν την ελευθερία μου μέχρι που συναντήθηκα με ένα ακόμα φάντασμα, δημιούργημα ενός αρσενικού μυαλού, προσωπείο κι εκείνο ανωνυμίας. Κι αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε λέξεις, την μόνη ουσία που προσδιορίζει τους φανταστικούς μας χαρακτήρες.
Γυμνός ο χώρος,
γυμνός και ο ζωγράφος
Εκθέτει τη ζωντανή του φύση
στα αδηφάγα μάτια του μοντέλου του.
Θήραμα και κυνηγός γίνονται
Ενα
