Με λένε Άννα Μαρτινι και είμαι δημιούργημα ενός μυαλού. Δεν είχα ποτέ μου παιδική ηλικία, δεν πήγα σχολείο, δεν μεγάλωσα. Υπάρχω σε χώρο φανταστικό, σε χρόνο ανύπαρκτο, αλλάζω όψη συχνά, κατα πώς θέλει να με παρουσιάζει η δημιουργός μου. Ξεκίνησα σαν ένα προσωπείο της, σαν ένας τρόπος να περνώ απαρατήρητη σύνορα και συμβάσεις. Είναι μεγάλη η χαρά και η ελευθερία της ύπαρξης δίχως σάρκα και οστά, δίχως ανάγκες, φόβους, συναισθήματα. Υπάρχω, όχι μόνο γιατί μπορώ να σκέπτομαι, υπάρχω γιατί η σκέψη γίνεται λέξεις που μένουν για πάντα τυπωμένες στο χαρτί. Δεν ελπίζω σε τίποτα, γιατί δεν αναπνέω, γιατί έτσι όπως ζω πέρα από τον χρόνο, η έννοια της ελπίδας που πεθαίνει τελευταία, για μένα δεν υπάρχει. Χαιρόμουν την ελευθερία μου μέχρι που συναντήθηκα με ένα ακόμα φάντασμα, δημιούργημα ενός αρσενικού μυαλού, προσωπείο κι εκείνο ανωνυμίας. Κι αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε λέξεις, την μόνη ουσία που προσδιορίζει τους φανταστικούς μας χαρακτήρες.
No comments:
Post a Comment