Το λαδι

Φτάνουν στον νου

Εικόνες  παλιές.

Τότε που χύνουνταν

Πηχτό και σκούρο,

Το λάδι στο μπουκάλι.

Με μια φωνή 

Γκλου γκλου
Κελλαριστη

Έσταζε  λεκιαζοντας
Σαν άτακτο παιδί 

Το νταμωτο πλακάκι.

Σα ζώο φυλακισμένο

Σε κιούπια και 

Φυαλες

Παραμονεύει
Το λάδι  

Να μπει 

Μεσα στο σώμα μας, 

Να τρέξει τη διαδρομή

Απάνω-κάτω,

Να μας χαϊδέψει
Να μας ποτίσει

Να μας θρέψει.

Δαμάσκηνο

Πήρες στα χέρια σου 
Το μώβ δαμάσκηνο 
Να το δαγκάσεις.
Να το ρουφήξεις με τα χείλη σου,
Να βυθιστούν τα δόντια σου
Στην ώριμη του σάρκα.

Αχ, νάμουνα εγω 
Δαμάσκηνο,
Τα βυσσινιά σου χείλη
Να γευτώ,
Ώσπου να τρέξουν αίμα.

Καπνός

Τον είδα από μακριά 

και  μια φλογίτσα τρεμόπαιξε 

και πάλι 

στην καρδιά μου.

 Ενα άρωμα επιθυμίας 

πήγε ν´αναδυθεί μέσα μου,

 αλλά δεν άντεξε και έγινε καπνός. 

Χαρταετός

Φυσάει  αέρας  στροβιλίζοντας 

τα ξεραμένα φύλλα. 

Φύλλα ξερά σαν το χαρτί 

που πάνω του 

ξαπλώνουν σκέψεις.

Φυσάει αέρας μέσα  μου,  

Η σκέψη μου  χαρταετός,  

να φτάσει στην καρδιά σου. 

Σε ψάχνω

Σε ψάχνω στις 
Φωτογραφίες

Μέσα στα πλήθη,

Στις πορείες,

Στα συλλαλητήρια,

Στην λαοθάλασσα.

Ψάχνει

Το βλέμμα μου 

Ενα ασπρομάλλικο 

Κεφάλι

Μέσα 

Στον κόσμο

Των ειδήσεων.

Ψάχνω 
Εσένα τον εχέμυθο,

Τον κρυψίνουν,

Τον σκοτεινό.

Καμμιά φορά

Σε βρίσκω

Κάτω δεξιά σε 

Μια γωνία

Καθισμένο θεατή.

Παρατηρώ  

Του σώματος 

Την γλώσσα,

Διαβάζω 

Τον κώδικα

Τον σιωπηλό.

Ειμαι κατάσκοπος

Στην πόλη

Του Έρωτα.

Σε αγαπώ

Σε αγαπώ 

σε όλους 

τους χρόνους 

της γραμματικής.

Φαρμάκια

Φάρμακα και φαρμάκια, 

στηρίζουν τη ζωή μας 

καθαρίζουν το αίμα, 

αλλάζουν την διάθεση μας. 

Το σώμα μία μηχανή 

που χρειάζεται συντήρηση  

εξαρτάται απο χημικές εξισώσεις.

Ουσίες συνθετικές 

με ονόματα συνθηματικά 

υπόσχονται σωματική 

και συναισθηματική 

αναγέννηση.

Τα φαρμακεία 

μετατρέπονται

 σε ναούς 

ελπίδας 

και 

πρώτης βοήθειας.  

Αλλού

Οι μέρες περνούν

Πνιγμένες στην βροχή.

Ζώ στον πάτο 

Μια θάλασσας 

Αναμνήσεων, 

Τρεφόμενη

Με απόηχους 

Απο κουβέντες,

Αναμνήσεις 

Φευγαλέων 

Αγγιγμάτων

Και αρωμάτων

Που με ταξιδεύουν 

Αλλού.

Αφρικανική γη

Απαλά και τρυφερά

Φτάνει η σκέψη μου

Στην άλλη ήπειρο,

Στην μεγάλη Αφρικανική γη.

Εκεί, στ’αριστερά,

Σε μια γωνιά

Σε ψάχνει, 

Νύχτα μ´ αστροφεγγιά,

Σε όχθη ποταμού.

Δεν ξέρω τον τόπο,

Ποτέ δεν τον είδα

Και πώς να τον φανταστώ;

Μας χωρίζουν 

Ο χώρος κι ο χρόνος.

Η δύναμη της σκέψης μου

Δεν φτάνει ως εκει,

Να κάνω βουτιά

Στα όνειρα σου.

Περάσανε τα χρονια

Ο καθένας μας 

Στην άλλη μεριά 

Του Ατλαντικού

Και συ έχεις γίνει πιά

Ήρωας παραμυθιού 

Κι όνομα δίχως σώμα.

Αυτό το σώμα ήθελα πάντα.

´Ομως έτσι που τα φερε 

Ο καιρός,

Ο,τι έχει απομείνει 

Ειναι τ´ όνομα σου και

Σκισμένες σελίδες

Απ´το παλιό βιβλίο της

Γεωγραφίας.

Η γεωγραφία

Μέτρο της απόστασης 

Που μας χωρίζει,

Πικρή διαπίστωση

Της μοναξιάς μου.

Στις ζωγραφιές μου

Έχεις μεταμορφωθεί

Σε μασουράκι

Με κλωστή

Σε δάχτυλο 

Δεμένη.

Μέσα μου μου είσαι

Πόθος και φόβος,

Μήπως και τύχει 

Κάποτε 

Να σ´ αποκτησω

Και ύστερα 

Δεν θ´ απομείνει

Τίποτα 

Να επιθυμώ 

Και πώς να 

Ζήσω μία ζωή

Γεμάτη 

Ευτυχία;

Το τραγούδι του αργαλιού.

Όταν με το καλό γυρίσεις,

Ακόμα κι αν έχεις αλλάξει τόσο

Που μόνο τα σημάδια 

Στο σώμα, τα σημάδια του έρωτα

Θα σε φανερώσουν,

Θα με βρεις να

Σε περιμένω. 

Θα σου ανοίξω και πάλι

Την πόρτα της  καρδιάς μου

Για να γίνει  το σπίτι σου.

Η αγάπη μου 

Θα σε στεγάσει,

Το σώμα μου

Θα ειναι το κρεβάτι σου,

Που μέσα του θα γαληνέψεις

Και θα ξαποστάσεις.

Όταν θα έρθεις και πάλι, 

Τα μάτια μου θα λάμψουν

Και θα φωτίσουν τον κόσμο ολόκληρο. 

Τα χέρια μου θα σ´αγκαλιασουν 

Σφιχτα 

Να νοιώσω το κορμι σου 

Επάνω μου, 

Αυτό το κορμι που 

Τόσον καιρό 

Στερήθηκα.

Όταν θα χτυπήσεις και πάλι 

Την πόρτα του σπιτιού μου,

Θα σου ανοίξω 

Να μπεις. 

Θ´ αφησω την πόρτα ανοιχτή

Κι ομως εσυ δεν θα 

Μου φύγεις πότε ξανά. 

Μόνο, αχ, μόνο μην αργείς.

Νήμα

Τα ποιήματα 

ειναι σαν το κέντημα, 

τα διηγήματα 

σαν το πλέξιμο 

και τα μυθιστορήματα 

σαν το ράψιμο. 

Απο 

μιά 

κλωστή 

κρέμεται 

η 

ζωή 

μας. 

Στήλη άλατος

Η γυναίκα του Λωτ

Που σ´αγαπάει

A lot 

Έγινε στήλη άλατος

Τον πάγο για να λιώσει.

Αλάτια της εχάριζες 

Όταν την αγαπούσες.

Αλάτια απ´τα Ιμαλάια

Απ´ την κορφή του κόσμου.

Κι αυτή μέσα στην λύπη της 

Που είσαι μακρυά της,

Που πάγος κρυώνει την καρδιά 

Και δένει την μιλιά σου,

Αλάτι όλη γίνεται

Για να αλλάξει η μοίρα,

Ο πάγος λιώμα να γενεί

Και οι καρδιές σας ένα.

´Οναρ

Θα έρθω την νύχτα 

Εκεί που κοιμάσαι 

Να γίνω για λίγο 

Η γυναίκα των ονείρων σου. 

Θα έρθω την νύχτα 

Εκεί που κοιμάσαι 

Να σου τραβήξω το σκέπασμα

Να σε γεμίσω με φιλιά. 

Θα έρθω την νύχτα

Εκεί που κοιμάσαι, 

Να διώξω αυτήν

Που σε πήρε απ´ το πλάι μου. 

Λύπη- λίπος- λείπεις

Τις νύχτες 

ακούω μέσα 

στο σκοτάδι 

το δέρμα μου 

που τρίζει. 

Φουσκώνει 

η λύπη μεσα μου, 

καθως γεμίζει 

το κενό 

που ´χεις  αφήσει  

πίσω σου. 

Το λίπος με τυλίγει, 

σάβανο προστατευτικό. 

Ο εραστής του ηφαιστείου

Ο Αινείας, η Αίτνα, η Εννα, 

ο ένας και μοναδικός 

που κάνει θόρυβο 

παντού γύρω μου 

με την σιωπή του. 

Αινείας εγω και Αίτνα, 

κρατάω την οικογένεια 

κατάσαρκα, 

ενώ μέσα μου βράζει 

το ηφαίστειο 

έτοιμο να εκραγεί. 

Κι ο άλλος, 

ο ένας και μοναδικός, 

ο εραστής του ηφαιστείου, 

ένοιωσε την αντάρα 

και κιότεψε, 

έφυγε 

για να με κλείσει 

απ´εξω απο την ζωή 

και την πόρτα του. 

Την πόρτα αυτή 

που εχω τα κλειδιά της 

στην κατοχή μου.