Έφτασα και πάλι στην Αμέρικα, στο ήσυχο και ληθαργικό Μιντγουέστ, μακριά από τα βάσανα του κόσμου, την οικονομική κρίση, την ανεργία, τους αγανακτισμένους με τα τσαντίρια τους παρκαρισμενους μήνες στις πλατείες, τους ταξιτζήδες να μας κάνουν δήθεν τη ζωή πιο δύσκολη, αλλά τελικά μάλλον βρήκαμε τρόπους να κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς αυτούς.
Στην Αμέρικα λοιπόν και πάλι να παλεύω με μια ζωή μονότονη μα σίγουρη, να καθαρίζω και να περιποιουμαι τους κήπους του σπιτιού μου, να βάζω σε τάξη τα πράγματα μου και καθε τόσο να με πιάνει διάθεση φυγής και να θέλω να πάρω το πρώτο αεροπλάνο να ξαναβρεθω στη χώρα της γλυκειάς ανασφάλειας, εκεί που μιλούν τη γλώσσα μου, εκεί που η μυρωδιά της θάλασσας με τραβάει από τη μύτη, τα πρωινά όταν βγαίνω από το σπίτι μου.
Εδώ μυρίζω το φρεσκοκομμένο γρασίδι, χαζεύω τα πουλιά που πετούν στα δέντρα μου, τα ακούω να κελαηδούν πρωί πρωί όταν ξυπνάω.
Η ζωή μου μοιρασμένη σε δυο πραγματικότητες τελείως διαφορετικές. Θα ήθελα να μπορούσα να διαλέξω τη μία απο τις δύο, αλλά δεν γίνεται. Έτσι και γω θα είμαι για πάντα πολίτης του κόσμου, αυτού της γεωγραφίας και του άλλου, του κόσμου του ονείρου.
No comments:
Post a Comment