Sunday, September 4, 2011

Χερια


Σκέφτομαι τη μαμά μου που δεν υπάρχει πια. Κοιτάζω τα χέρια μου που γερνάνε και θυμάμαι τα δικα της. Τα χέρια μας δεν μοιάζουν. Εκείνη έλεγε πως έχω τα χέρια του μπαμπά μου και της άρεσε να τα κοιτάζει και να τα χαϊδεύει. Εγώ ξέρω πως οι δείκτες των χεριών μου είναι ίδιοι με εκείνους της γιαγιάς μου, της μάνας της, πως τα νύχια μου έχουν σκληρές αυλακιες σαν του μπαμπά μου και πως η μαμά μου δεν ήξερε πότε πώς να περιποιηθεί τα νύχια της.
Τον τελευταίο χρόνο πριν πεθάνει, πάθαινε μικρά εγκεφαλικά. Ένα απο αυτά της είχε μισoπαραλύσει το αριστερο της χέρι που έτσι κλειστό και γυρισμενο προς τα μέσα έμοιαζε με πόδι πουλιού.
Ενάμιση χρόνο πριν φυγει της είχα βγάλει τις χρυσές αλυσίδες απο τον λαιμό, τα δαχτυλιδια και τη βέρα της και τελευταία τα βραχιολια. Άδειασαν κι αχρηστεύτηκαν σιγά σιγά τα χέρια της.
Τα χέρια της μαμάς μου που χτυπούσαν, τσιμπούσαν, έγδερναν, ζύμωναν, έτριβαν την μπουγάδα, παλιά κουβαλούσαν νερό, έβαφαν τοίχους, κεντούσαν, έπλεκαν, μαγείρευαν, ξεμάτιαζαν, χάϊδευαν και πάνω απ´ολα έπαιζαν μαζί μου αυτό το παιχνίδι: περπατούσαμε στο δρόμο πιασμένες χέρι χέρι και σφίγγαμε η μια το χέρι της άλλης μ´εναν κώδικα μυστικό που σήμαινε "σ´αγαπώ", "ειμ´εδω", "μη φοβάσαι", "στηρίξου".
Δυό μέρες πριν φύγει, την ευχαρίστησα για όλα όσα έκανε για μένα φιλώντας της τα χέρια.

3 comments:

  1. Νάνσυ μου γλυκό μου κορίτσι!!!!
    Το κοινοποιω στο FB.Είναι υπέροχο!

    ReplyDelete
  2. η τρυφερότητα που αγκαλιάζει τη πραγματικότητα...

    μου αρέσει αυτός ο τρόπος οπτικής
    μου αρέσει το κείμενό σας πάρα πολύ!

    ReplyDelete
  3. Σας ευχαριστώ Orelia.

    ReplyDelete