Eπανάληψη.

Κάθε μέρα οι ίδιες κινήσεις, 

να τρυπησω το δάχτυλο μου για να μετρήσω το ζάχαρο, 

να κάνω καφέ, 

να βάλω τα καθαρά πιάτα και ποτήρια στη θέση τους, 

να γεμίσω το πλυντήριο με τα βρώμικα. 

Να ανοίξω την βρύση να βρεξω το σφουγγάρι 

για να καθαρίσω τον πάγκο της κουζίνας 

καθώς ο νους μου γλιστράει μαζί με το νερό, 

γίνεται ενα με το μεγάλο ποτάμι 

που χύνεται στον κόλπο του Μεξικού, 

βγαίνει απο εκει στον Ατλαντικο 

για να περάσει απέναντι στην Αφρική, 

να τον παρασύρει το γκολφ στριμ 

μέχρι την Ευρώπη. 

Καβάλα στο σύννεφο θα γίνει σταγόνες της βροχής 

ν‘ αγγίξουν το μεταξωτό του δέρμα, 

φιλί υδάτινο.